Ach, ta Janka z Kijowa. (J.R. cz. IV)

Wracam do lektury pamiętnika Janki Rybówny. Wciąż mnie rozczula, wciąż zadziwia, fascynuje, uwodzi. Ta możliwość zajrzenia do jej życia, do tamtego świata, jest ekscytująca.

„16 lutego [1910r.] wtorek

(...) Zaszczepiła dziś Lwenson (?) całej klasie ospę, no teraz mnie strasznie łamie ręka.

17 lutego środa

(...) Aleksandra Iwanowna zaczęła mi szyć liliowy kostyum, który mi się ogromnie podoba. Nieoczekiwanie wpadła dziś do nas p. Henneberg i po paru godzinach wyjechała do [I ???]. Widziałam dziś „Czego” zamaszyście się ukłonił milutki.

Czwartek 18 lutego

(...) Idąc po obiedzie po sprawunki odprowadziłam Manię do rogu Tuszk., a tu raptem przede mną staje Czegoś i daje mi dwa bukieciki fiołków. Przedstawił swego kolegę no i prosił odprowadzić mnie. (...) Czegoś mi dziś tak wesoło na duszy, jedna tylko ospa tak świerzbi, że nie wiem dokąd uciec. (...)

Piątek 19 lutego

(...) Wieczorem przyszła Oleńka i jak zwykle łobuzowałyśmy. Przyniosła mi butelkę wody kolońskiej i inne drobnostki. Nie chciała wracać do domu, no ale musiała powiedzieć dobranoc. Dziś przychodził Jura Nieczajeski i zapraszał na wieczorek do  I-go gimnazjum (...)

20 lutego sobota

W bibliotece Idzikoskiego spotkałam Zosię Mezer i Zosię Ditrych, a więc wesoło mi było wracać, przytem spotkałyśmy po drodze Kazia Mezera, a więc jeszcze lepiej. Odprowadzili mię no i zapowiedziałam wizytę. Jakeśmy się zebrali więc mimo pewności że będą nudy, stało się odwrotnie. Chłopców 5 (Kazio Mezer, Michał Poeta Jan Filozof Danielscy, Stanisław Żmudzki i Ślepy Łoś wierszokleta) a panienek 3 no i mazurek gotowy, nawet z wieńcem. Dość tego , że było tak wesoło, żeśmy się nie spostrzegli, że już 2-ga godzina. Na zakładzie z Michałem, trzy dni zdychałem, wygrałam wierszyk, który z innym mam odebrać wkrótce. A jego wierszyki bardzo są miłe. Chłopcy nas odprowadzili, a ja byłam w tak świetnym chumorze, że zupełnie spać nie chciałam i właśnie o tej późnej porze nie wytrzymałam, żeby nie zapisać świeże wrażenia.”

Ach, Janko, ty moja roztańczona dziewczyno.
Wydaje mi się, że Twoje życie jest beztroskie, wypełnione jedynie nauką i zabawą. Cóż, karnawał trwa, więc grzechem jest nie tańczyć. Taniec jest jedną z najpiękniejszych rzeczy na świecie. Muzyka i ruch. Przenika nas całych. Daje bliskość z drugim człowiekiem. Dotykamy się, muskamy, przytulamy. Zaglądamy sobie w oczy. Czarujemy i płyniemy... 

Szukam biblioteki „Idzikoskiego”. Domyślam się, że chodzi o największą w Kijowie, wybudowaną w Alei Kreszczatik,  księgarnię połączoną z magazynem i bibliotekę . Jej twórcą i właścicielem był Leon Idzikowski, księgarz i wydawca. 

Czytam, że odwiedziła wasz dom Pani Henneberg. Ciekawa jestem, czy już wtedy z Twoją mamą omawiały Twoje zamążpójście za jej syna Stanisława. Pewnie takie właśnie podłoże miały wówczas te wizyty składane w domach panienek. A Ty, widzę, chłopcom się podobałaś. I nic dziwnego, bo byłaś piękną panienką.

Oto Janka Rybówna w czasach gimnazjalnych

Poprzednie wpisy o Jance Rybównie pod tagiem: Janina z Rybów Henneberg