Kijowski karnawał 1910, czyli wieczorki kostyumowe. (J.R. cz. III)

I u nas nadszedł czas karnawałowych balów, choć może częściej są to dyskoteki niż wielkie imprezy. Niektórzy chętniej spotykają się w klubach, inni zaś balują na tak zwanych domówkach. Za czasów Janki Rybówny nazywano je wieczorkami kostyumowymi. 

„14 lutego, niedziela [1910r.].

Byłam w Kościele. Wracałam z Alą i szedł Mezer z Danielskim. Okazało się, że z kosyumowego wieczorku nic nie wyszło. Po kościele poszłam ze Stasiem i wujkiem Eugeniuszem do kupieckiego na muzykalny poranek i czas mi zszedł ogromnie wesoło. Była Anielcia Fredro, z którą obmawiałyśmy projekt kostyumowego wieczorku u nich. Po powrocie do domu zastałam Władka. Od wujka dostałam ładny bukiet z palmą i jak go niosłam, każdy się oglądał z pytającym wzrokiem. Dowiedziałam się, że przyjechali wujostwo Ż z zagranicy i przywieźli mi moje marzenia, śliczne złote serduszko w dowód pamięci od wujka, a od Cioci ładny modry soczek. Niewiem dla czego ale i Mania mi przywiozła z kontraktów miłą, japońską jedwabną chusteczkę. Jednym słowem dostałam sporo upominków. Wieczorem przyszła p. Masia, Kamcia i Oleńka, no i dzień był zakończony tańcami, wesolutki.”

Janko, miła moja, najmilsza, podążam Twoimi kijowskimi śladami. Idę obok i patrzę na Ciebie. Widzę, jak łowisz ciekawskie spojrzenia przechodniów. Lubisz skupiać na sobie czyjeś zainteresowanie. Przypominasz mi mnie samą, kiedy byłam w Twoim wieku. Ubierałam się ekstrawagancko i też sprawiało mi radość, kiedy przykuwałam czyjś wzrok. Teraz mam prawie 55 lat i przegapiłam, ten moment, w którym mężczyźni na ulicy, czy w autobusie, jeszcze na mnie spoglądali. Kiedy zdałam sobie sprawę, że już tego nie robią, zrobiło mi się smutno. No, ale to nie miało być o mnie, ale o Tobie, Janko kochana.

Szkoda, że nie wspomniałaś, do którego kościoła chodziłaś. Wiem, że wtedy w Kijowie funkcjonowały już dwa kościoły katolickie, ten pod wezwaniem Św. Aleksandra przy ulicy Kościelnej, nieomal w centrum jednaj z polskich dzielnic oraz nowo wybudowany pod wezwaniem Św. Michała. 

Bardzo mnie nurtuje, kim był Staś, a tym bardziej tajemniczy wujek Eugeniusz. Nie wydaje mi się, żeby mógł to być wujek - brat mamy, bo to by znaczyło, że również moja prababka, a Twoja ciotka, Stanisława Sokołowska, miała brata. Przecież Eugeniusz Borewicz nie pojawił mi się w żadnym z widzianych przez mnie drzew genealogicznych. Fakt, że wszystkie narysowała ta sama osoba, więc może to o niczym nie świadczy. Równie zagadkowe jest dla mnie wujostwo Ż.

No, cóż, przyznam się, że zżera mnie ciekawość, czy Anielcia Fredro to jakaś krewna TEGO Fredry. Być to może, wcale nie jest wykluczone, bo i to imię takie fredrowskie.

Ucieszyłam się przeczytawszy, że taką radość sprawiły Ci karnawałowe upominki i że złote serduszko stawiasz na równi z modrym soczkiem. Poza tym, widzę, że lubisz muzykę i tańce. Ja też kiedyś najlepiej bawiłam się tańcząc, a tańczyłam często, nawet sama ze sobą. Będąc w Twoim wieku do odtwarzania muzyki miałam gramofon, magnetofon najpierw szpulowy, potem kasetowy, do tego radio, a w telewizji też zdarzały się ciekawe koncerty. A Ty, Janko, z czego słuchałaś muzyki? Chyba w grę wchodzi tylko fonograf. A może sama grałaś na jakimś instrumencie? Nic o tym nie piszesz, a szkoda...

W Domu Kupieckim przy ulicy Chraszczatyk (Kraszczatyk), w którym byłaś na muzykalnym poranku, dziś mieści się Narodowa Filharmonia Ukrainy. Widać budynek miał świetną akustykę, skoro nadal jest taki „muzykalny”.

Jednak najbardziej ze wszystkiego uradowała mnie wzmianka, że po powrocie do domu zastałaś Władka. Jestem pewna, że to Władek Sokołowski, starszy brat mojego dziadka Zygmunta. Władek urodził się w Nosówce w 1893 roku, w 1910 roku miał 17 lat, mógł być Twoim rówieśnikiem. Pewnie, kiedy przyjeżdżał do Kijowa zawsze odwiedzał Ciebie i Twoją mamę, a swoją ciotkę Amelię. Coś mi się zdaje, że lubił Cię Janko i że chyba mu się podobałaś. Kiedy go poznałam, ja byłam małą dziewczynką, a on nie był już Władkiem, ale groźnie wyglądającym Władysławem. Na ścianie swojego malutkiego, warszawskiego mieszkania powiesił sobie wielgaśny portret „Władysław Wielki w wielkim fotelu” i już sama nie wiem, którego bardziej się bałam, tego prawdziwego, czy tego namalowanego. Dopiero w ciągu ostatniej dekady dowiedziałam się, jak ciężko go los doświadczył, ale o tym wspomnę kiedy indziej.

Tymczasem wesoło mi na duszy, że dzięki Twojemu pamiętnikowi mogę Cię poznać i polubić, Janko. To nasze spotkanie po 106 latach, to prawdziwy cud :)

Władek,
czyli Władysław Sokołowski,
wygląda na tym zdjęciu właśnie na 17-18 lat.
Może to rok 1910 ?

Dom Kupiecki w Kijowie
zdjęcie stąd: Tu

Kościół św. Aleksandra w Kijowie
zdjęcie stąd: TU

Poprzednie wpisy o Jance Rybównie są tu:
.Część I - wehikuł czasu
. Część II - Kijów 1910