Jak to dobrze, że są Święta :)

I jak to dobrze, że tyle dobra z tej okazji powstaje: dobrych myśli, dobrych intencji, dobrych emocji i dobrych życzeń. I jak to dobrze, że mamy komu dobrze życzyć :) I jak to dobrze, że nie tylko od święta.

Z okazji Świąt Bożego Narodzenia życzę Wam Mili Czytacze, aby radość i spokój tych świątecznych dni pozostały z Wami na długo. Niechaj mnoży się dobro w nas, bo ono zło zwycięża ! Nie tylko w Noc Pańskiego Narodzenia...

P.S.

Całego świata nie zmienię, ale cały świat tych dwóch sierściuchów zmieniłam :)

Ich świat się zawalił. Przeżyły śmierć swojego ukochanego pana ( bo pan dla psa jest najukochańszy, nawet jeśli nie jest dobry) i na pewno było to dla nich straszne. Trafiły do Schroniska na Paluchu, czyli z domowych pieleszy do betonowego boksu, do nieustającego jazgotu setek psów, do jednego spaceru dwa razy w tygodniu. Cały czas miały biegunkę. Po pięciu miesiącach zdecydowano, że trzeba ich rozdzielić, bo dwupaka nikt nie chciał adoptować.

A jednak są razem! Znowu mają pańcię, ciepły kąt, miękkie piernaty,  pełną miskę, codziennie trzy półgodzinne spacery,  leczenie i głaskanie.

A w poprzednie Święta nawet mi przez myśl nie przeszło, że znowu będę miała psa. Ot, życie ... jest piękne :)   

W sprawie psów się pomyliłam.

Wybaczcie, ale znowu o tych psach muszę.

Jak sobie człowiek coś wmówi i jak się czymś zasugeruje, to żeby żabami padało i tak nie zobaczy oczywistej oczywistości. I będzie się upierał przy swoim i zaprzeczał temu, co gołym okiem widać, i naginał fakty do swojej błędnej teorii ☹.
Tak było ze mną i z psimi bliźniakami. Co do nich to się sromotnie pomyliłam. No, żeby tak się dać ograć, tak pomylić ? Ja, psiara, niby wyjadaczka, ha, ha, ha.

W schronisku ocenili wiek Twixa na 9-10 lat, a Tito na 7-8. Już w schronisku zasugerowałam się tym, że Tito (biały) jest taki biedny, taki piszczący, skomlący i z podkulonym ogonem, a Twix (czarny) spokojny, węszy w trawie, ma swoje sprawy, nie łasi się przesadnie, tylko do psów bojowy i rzuca się na przechodzące obok. Co widzę? Twix jest opoką i przewodnikiem dla Tito.

Potem w domu obserwuję jak Tito w momentach jakiejkolwiek ekscytacji podbiega do Twixa i liże go po pyszczku. No to myślę – mały Tito nie dorósł, ciągle jest jak szczeniak i do swojego przewodnika, większego i silniejszego psa,  podbiega jak szczenię do matki. Kiedy Twix się kładzie Tito biegnie i kładzie się obok, przytula się do kumpla, wręcz do niego przywiera. Tito wszędzie pełno, chce być zauważony i głaskany, przepycha się do kolan psiej matki. A Twix leży sobie spokojnie, czeka na swoją kolej, małego pędziwiatra w drzwiach przepuszcza. Podziwiam, jak Twix to wszystko znosi ze spokojem, i myślę: taki zrównoważony pies, wie, że mądry głupiemu (za przeproszeniem) ustępuje.

Trzeba mi było przeszło dwóch miesięcy na  spostrzeżenie, że jest zupełnie na odwrót i że się bardzo pomyliłam, choć sygnały były oczywiste.
To Tito rządzi Twixem. I być może to Tito jest starszy od Twixa. Don Tito Makarroni Spagettino – ojciec chrzestny Olaboga. Histeryczny Ducze, jak mówi mój mąż, bo Tito właściwie boi się bardzo wielu rzeczy, a może nawet boi się sam siebie. To nerwus, czujny i śpiący jak wróbel na gałęzi. Cały świat jest na głowie Tito. To Tito musi wychodzić pierwszy przez drzwi i ujadać, jeszcze zanim wyjdzie na klatkę schodową. To już na szczęście przeszłość, bo udało mi się oduczyć go tego rytualnego szczekania. Wzięłam się i jego na sposób i udało się.  Tito liżąc Twixa po pysku, choć ten nie jest z tego powodu szczęśliwy, po prostu dominuje nad nim i wciąż mu o tym przypomina. Tito układając się do leżenia przytula się do Twixa i kładzie na nim głowę – kolejny przejaw dominacji i na dokładkę wygodnictwa – traktuję go jak miękką poduszkę. Na spacerach Tito rwie do przodu – on musi prowadzić naszą wycieczkę, obszczekiwać wszystko, co się rusza, bo on, Tito, musi odstraszać niebezpieczeństwa, choć sam się boi. Olaboga! Twix idzie spokojnie troszkę z tyłu albo obok mnie, nie ciągnie na smyczy – no chyba, że musi się rzucić na psa. Tito jako pierwszy określa, czy jakiś pies jest do polubienia, czy do rzucenia się – jak do polubienia, to przymilnie piszczy (jak szczeniak) i merda ogonem, jak do rzucenia się to milczy i wtedy Twix się rzuca. Jeśli Twix się rzuca to Tito mu pomaga. Tito zawsze musi być pierwszy, a jeśli akurat głaszczę Twixa, to podbiega, wciska się między nas, odtrąca Twixa, odpycha moją rękę. Tito terrorysta o niewinnych oczkach. I to te oczęta mnie tak zmyliły. O Don Tito, mały przebiegły mafioso, nabrałeś mnie.

Tito zwany Titek-Sprytek to nietuzinkowy pies. Nie tylko z powodu wyglądu, ale również z zachowania. Z nim nie sposób się nudzić. Jest przymilny, do poznanych ludzi sympatyczny, w parku ma już kilka ludzkich fanek. A ostatnio, po wieczornym spektaklu poderwał dwie aktorki z teatru Komedia. Titele-Serdele, albo Spagetka, jak ten piesek z kreskówki „Psi żywot”. Tam był Staflik i Spagetka, tylko ubarwienie miały na opak.

Twix to super pies z jedną małą wadą, bo rzuca się na niektóre psy. Poza tym jest spokojny, niekłopotliwy, nie nachalny, delikatny w kontaktach z ludźmi. Przymilny, ale nie narzuca się. Nauczył się podawać łapę. Pięknie bawi się zabawkami i to tak trochę jak kot: podrzuca do góry i skacze na nią, rzuca sobie do przodu i podbiega. Umie też się uśmiechać pokazując na chwilkę ząbki. Nasz pierwszy pies Kajtek robił tak na komendę „uśmiech”. Twix ma mięciutkie, milutkie, aksamitne futerko, tak jak nasza Dinga. Czasem zrobi jakąś minę tak jak Dinga, czasem spojrzy jak ona, ale na tym koniec podobieństw. Dinguni, Tuni, Pusi, mojego Lalika  nikt nie zastąpi.

Każdy pies jest inny, niepowtarzalny, jedyny w swoim rodzaju. I każdy pisze w naszym życiu zupełnie inną historię....

.

Zarobiona jak matka bliźniaków :)

Nie narzekam. Bo sama tego chciałam :) Ale jestem zarobiona przy tych futrzanych bliźniakach obcojajowych.

Prawie się już zadomowiły. Tito nie załatwia się w mieszkaniu. Za to na spacerze obszczekuje wszystko co się rusza – ludzi, mężczyzn, kobiety wyglądające jak mężczyźni, rowerzystów, wrotkarzy, rolkarzy, śmieciarzy, a nawet samochody. No i oczywiście rzuca się na psy, jeśli pierwszy rzuca się Twix. Twix rzuca się na psy, na suki, na małe i duże. Nie pogardzi też rzuceniem się na kota. Nie wiem jaki jest klucz rzucania się, jeszcze tego nie rozgryzłam, bo mam oczy dookoła głowa. Obaj lubią stołować się na mieście, a to przecież może się źle skończyć, więc czuwam, aby przez połknięciem, wyrwać z pyska: ususzony ogon starej ryby, kawał spleśniałej skóry od chleba, łychę twarogu ze szczypiorem, kość żebrową itp. Lub odżałować spałaszowanie czyichś zgubionych (lub wyplutych)  rozmoczonych psich smaczków. Uff, spacery są ekscytujące i długie, bo Twix sika 50 razy po  troszeczku, zaznaczają trawniki pieczołowicie i planowo. Tito sika raz. Baaardzo długo sika, do póki nie straci równowagi, stojąc oczywiście w wielkiej kałuży sików.

Potem idzie już jak skazaniec i piszczy, z chęcią wróciłby do domu, gdyby nie to, że za żadne skarby nie chce opuścić Twixa na spacerze. 

Są bardzo sympatyczni, wdzięczni i przymilni i oczywiście kochają matkę swoją adopcyjną nad życie :) Do tego Tito jest komiczny, a właściwie to tragikomiczny aktor charakterystyczny.

Matka szyje wciąż nowe poszewki na posłania ( sztuk trzy), wyrabia swetry dla Tito, sprząta wciąż walające się kudły ( to znaczy zapasowe małe psy), szuflami wyrzuca piach przynoszony z dworu, myje podłogę. W wymyślny sposób zabezpiecza sprzęty przed zasikaniem (bo zaufania do Tito matka nie ma), np. pokrowce na kolumny, które były podlewane, a stoją na podłodze.  I oczywiście gotuje żarcie: ryż, pierś z kurczaka i bukiet z jarzyn – marchew, seler, pietruszka, bataty (12 zł/kg - nie to, żebym im wypominała), buraczki, dynia itp. Do tego czasem na deserek biały serek, żółtko z jajka. 

Dieta musi być specjalna, bo badania wykazały, że Tito ma chorą trzustkę. Podaję mu Lypex, to znaczy enzymy trawienne. Kiedy ogarnęłam problemy z brzuchem, od razu zaczęły się problemy z uchem – stan zapalny, więc zapuszczam krople :( Dobrze, że tu na Żoliborzu też mam dobry gabinet weterynaryjny i fajnych wetów. Koszta taktownie przemilczę...

Z bliźniakami naprawdę jest sto pociech i ręce urobione do łokci :)

P.S.
Tito ma tak wielkie uszy, że nie mieszczą mi się w kadrze, choć się staram :)

O matko,  tu jesteś !!!

Ktoś idzie?

Posłanie w kartonie, czyli psi dizajn :)

O matko, czy ty mnie kochasz?
Tak, Tito :)
Ale czy na pewno?

O matko, jeść nam się chce!

O matko, przestań! Nie dość, że muszę chodzić w swetrze,
to jeszcze każesz mi pozować do zdjęcia!
Niedobra jesteś matko, wiesz?

Przegubowy Tito:)

Na pojedynczym posłanku też się zmieścimy :)

Gdzie się kończy jeden, zaczyna drugi?

Ja jestem taki mali...  i głodny...

Cicho, bo ja myślę ...

.