Po burzy...

Jak po nocy przychodzi dzień, a po burzy spokój, tak i moje serce powoli napełnia się światłem tego słonecznego czasu. Z wolna wracam do uśmiechu, a podeptany optymista coraz śmielej patrzy w oczy pesymiście. 

Przez ostatnie bez mała trzy miesiące przeżyłam bardzo wiele trudnych zdarzeń, a moje zranione serce zatopiło się we łzach. Krople łez zniekształcają obraz, pozbawiają ostrości i kolorów, są jak zasłona, przez którą trudno dostrzec właściwą drogę. 

A jednak noc ustępuję przed jasnością dnia, a po burzy przychodzi spokój...

W tym trudnym dla mnie okresie dostałam nie tylko ciosy poniżej pasa, ale też wsparcie od ludzi mi życzliwych. Także od Was, moich miłych Czytaczy. To jest wzruszające. Znajdowałam też, a może przede wszystkim, oparcie w wierze, a Dobry Bóg znów wyciąga rękę, prostuje moje ścieżki. Upadłam, ale wstaję.

I choć jestem bardzo zmęczona, bo od wielu tygodni nie miałam ani jednego wolnego weekendu i większość czasu spędzam poza domem, to zebrałam w sobie siły, aby skoro świt wyruszyć na jednodniową wycieczkę do Wrocławia. Do tej podróży zaprosił mnie brat i jego dzieci. Spędziliśmy razem naprawdę dobry czas. Bardzo jestem im za to wdzięczna. 

Nie wiem, czy inni ludzie tak mają, ale kiedy unoszę się nad ziemią, to małe stają się nie tylko domy i samochody, ale również problemy. To inna perspektywa i inny horyzont. Jestem wtedy bliżej słońca... 

P.S. 1

A w domku takie kacze powitanie Kaczki, po bardzo dalekiej, jak na tę kaczkę, podróży.

P.S. 2

Fajnie jest odwołać swoje pożegnanie, stwierdzając (który to już raz?), że nigdy nie należy mówić „nigdy” :) I powracać do wiary w to, że jest się wystarczająco.