Wyparowała jak kamfora...

Robię sobie wyrzuty, że tak wyparowałam jak kamfora. Od połowy marca moja doba powinna mieć przynajmniej dziesięć godzin więcej. Spadło na mnie mnóstwo spraw, które muszę obsłużyć w czasie pozostającym poza pracą zawodową i poza „normalnym”, domowym życiem. Poświęcam im każde wolne popołudnie i każdy weekend. Nie odpoczywam i mało śpię. Dlatego też  tak mnie tu mało.

Na urlop wyjechałam także z poślizgiem, w poniedziałek tydzień temu, i tylko na jedenaście dni. Jak zwykle do Wilgi, jak zwykle z mężem i suczką. Nietypowo, bo w lipcu, a to nie jest mój ulubiony miesiąc na wakacje. I do tego ta ponura pogoda. Pochmurno, prawie nie ma słońca, nie ma dnia bez deszczu, i jak dla mnie, jest zimno. Nie podoba mi się taka aura.

Jak natrętna, gryząca mucha wciąż powraca myśl, że pozostawienie fachowców od remontu samopas i nadzorowanie ich pracy przez telefon nie jest dobrym rozwiązaniem, mąci mi spokój. No cóż, fachowcy przystąpili do pracy spóźnieni, nasz urlop niezamierzenie się przyspieszył, i tak obie rzeczy zbiegły się w czasie, ale nie w przestrzeni. Niestety. Mogłam jedynie w ogóle zrezygnować z wyjazdu, a to byłoby bardzo smutne. Czekać na następne dwa tygodnie urlopu cały rok? To już wolę tak, jak jest. I niech się dzieje, co chce.

Poza tym same plusy :) Nie muszę, jak co dzień, wstawać do pracy o 4.45. Obiad gotuje się sam, podstawia się pod nos i jeszcze nie trzeba po nim zmywać. Powietrze jest „mahoniowe”, jak mawiała moja Babiśka. Jest dużo czasu na głaskanie suczki po brzuchu. A nawet raz udało mi się polatać moim malutkim samolotem, zresztą pierwszy raz w tym roku. Czytam kryminał z lat 70-tych, piję bardzo niezdrowe cappuccino, tnę trykot z odzysku na paseczki i szydełkuję z „tasiemkowej” włóczki saszetkę na drobiazgi. Pamiętam jak w młodości cięło się wszystko, rajstopy, podkoszulki, poliestrowe materiały i szydełkowało z nich kolorowe dywaniki. Wtedy nic się nie marnowało. Wczasy w Wildze są swoistym wehikułem czasu, bo czas się tu zatrzymał na latach 70-tych. I to, w brew pozorom, też jest miłe :)

Najserdeczniej Was pozdrawiam, życzę miłego urlopowania, prawdziwie letniej, słonecznej pogody i wybaczcie, proszę, że tak zniknęłam bez słowa.

Kwa, kwa :)))

P.S.

Sieci w tym lesie prawie nie ma, poza tymi, co na okolicznych stawach rybnych nastawiają :(