Dzwonki wolności.

Kilka lat temu uszyłam sobie torebkę z kawałka odzyskanej tapicerskiej tkaniny. Szmatka ta uwiodła mnie kolorami, wzorem i fakturą. Dałam jej drugie, całkiem pożyteczne życie. Została torebką. Często mi towarzyszy. 

Wtedy też przeczytałam książkę „Khul-Khaal. Bransolety Egipcjanek”, której autorką jest Nayra Atiya. To pięć prawdziwych opowieści o życiu kobiet, muzułmanek, Egipcjanek. Pierwszy raz zajrzałam do tamtego świata, a ta lektura odcisnęła się we mnie głęboko. Dotąd po prostu nie wiedziałam, co to znaczy być muzułmanką. I oczywiście nadal nie wiem. 

Przeraziło mnie to, co zobaczyłam za tymi ledwie uchylonymi drzwiami. Najbardziej chyba to, że dziewczynkom wycinano łechtaczki. I nie tylko dlatego, że to okrutne okaleczanie ciała. Przede wszystkim z powodu intencji, która leży u podłoża tego barbarzyństwa. To okropne, ale jednak najbardziej dojmująco smutne było to, że nie mogły stanowić o sobie, o swoim życiu, podejmować najważniejszych wyborów. To mężczyźni – ojcowie, albo bracia, a potem mężowie, decydowali za nie o wszystkim. Ci pierwsi najpierw postanawiali, kto zostanie ich mężem, czy i jak się będą kształcić, a nawet czy i jak się będą leczyć. Potem, gdy ledwie dorosły, miejsce ojca i braci zajmował mąż, i to on stawał się ich panem i władcą. Dosłownie. Nie miały wyboru nawet w sprawie stroju i jedzenia. Nie raz doznawały też przemocy fizycznej, seksualnej, psychologicznej, czy ekonomicznej. 

W zamian dostawały złote lub srebrne bransolety na kostkę nogi. Dźwięk, jaki wydawały obręcze z cennego metalu, świadczył o ich statusie materialnym. Każdy ich krok był dźwięczący, także po to, aby mąż mógł wiedzieć jak się przemieszczają po domu, by nie mogły podejść do niego bezszelestnie. 

Jeśli tamte kobiety żyją tak od pokoleń i nie znają innej kultury – tak jak ja nie wiedziałam nic o muzułmankach i o ich życiu, wydaje się to im normalnym, naturalnym światem.

Po tamtej, i po kolejnych lekturach na ten temat, zdałam sobie sprawę z tego, jakie to szczęście móc być wolną osobą. Być równą mężczyźnie, choć słabszą fizycznie. Móc o sobie stanowić, realizować swoje potrzeby i ciszyć się życiem. Tym, że mogę ubrać się w to, na co mam ochotę. Ostrzyc włosy na chłopczycę, albo zapuścić warkocz do pasa. Uczyć się, pracować i bawić. Oczywiście być żoną, gospodynią we wspólnym domu, wychować potomstwo. I jak to w życiu, gdy się pojawią sporne kwestie to dyskutować, negocjować i uzgadniać. Być sobą, szanować innych i być szanowaną. 

A więc, wtedy, gdy uszyłam tę torebkę, poszłam za głosem serca. Do fruwających frędzelków przytroczyłam pięć dzwoneczków, które dźwięczą przy każdym moim kroku. Są dowodem, że mogę dźwięczeć, albo nie – jeśli mi się znudzi. Dla mnie te malutkie dzwoneczki dzwonią jak dzwon wolności. Oto idę ja – wolna kobieta w wolnym świecie. W zupełnie innym świecie...