Odnajduję siebie

... czyli kocham Amelię.

Kiedyś też byłam małą dziewczynką. Lubiłam wychodzić na dach i patrzeć na Warszawę z wysokości piątego piętra. Czasem przy tym głośno śpiewałam „Jadą wozy kolorowe taborami”. Zapatrywałam się na ptaki, na chmury pędzone wiatrem, mrużyłam oczy, a wtedy okrągłe słońce miało prawdziwe promienie.

Albo przebierałam się za Lady z rodziny Forsyte’ów, wpychając sobie z tyłu w gimnastyczne spodenki rolkę ligniny, żeby długa do kostek mamina spódnica miała ten śmieszny kuperek. Na głowę kapelusz obszyty koronką i jeszcze do ręki parasolka z frędzlami. Wymykałam się z podwórka, aby defilować w tym stroju po ulicy Słowackiego.

Fascynowały mnie piskliwe dźwięki, które wydobywałam ze źdźbła trawy i buczenie na butelce niczym syrena statku na redzie.

Marszczyłam sobie w talii nylonową firankę, związywałam paskiem i tańczyłam w dużym pokoju kręcąc się w kółko, a biała spódniczka baletnicy wirowała wokół mnie.

Najpiękniejszym dziełem sztuki były dla mnie rysunki kwiatów malowane przez mróz na szybach.  

Zawsze wieszałam sobie czereśnie na uszach i zjadałam je jako ostatnie. Dmuchałam w serpentynę, aż się rozwinęła do końca. I puszczałam kaczki na wodzie. Bardzo lubiłam głaskać psy i koty, ten ciepły, przyjemny dotyk. Nie lubiłam smaku surowej wątróbki.

Mojego kotka po roku oddano do domu z ogrodem, bo uciekał na dach i podrapał całą tapicerkę. Nie dostałam na pociechę aparatu fotograficznego.

Dorastałam, ale tak jakby niezupełnie.

Nie umiałam godzić się z krzywdą, ani niesprawiedliwością. Wtedy bunt wprowadzałam w czyn. W liceum miałam w klasie koleżankę, która się jąkała. Trzeba było czasu, aby zdobyła się na odwagę odpowiedzi pod tablicą. Tego czasu nie dał jej groźny profesor od fizyki i zanim zebrała się do powiedzenia pierwszego zdania, już miała dwóję w dzienniku. Zanim ona doszła do ławki, ja już krzyczałam na nauczyciela, że to jest podłość i niegodziwość i żeby dał jej kartkę to ona wszystko napisze i żeby natychmiast skreślił tę dwóję. A potem oczywiście zaczęłam ryczeć. Fizyk wrzeszczał na mnie, a na koniec powiedział, że jestem „mimoza”. Przestałam płakać. Właściwie, co to jest ta mimoza? Wyrzucił mnie z klasy i kazał przyjść z matką. 

Mieli problem, bo ja już w ogóle nie chciałam wrócić do szkoły. Obmyślałam plan „zemsty” na belfrze, żeby poczuł się tak jak Małgosia. Niestety do zemsty nie doszło, a mediacje zwaśnionych stron doprowadziły do mojego powrotu do szkolnej ławki.

Czy ja jestem mimozą?

Dorastałam i marzyłam o miłości. Takiej romantycznej, takiej ciepłej, przytulaśnej, uskrzydlającej. Żeby On mnie kochał najmocniej na świecie,  żeby był mądry, czuły, dobry, wyrozumiały, przystojny i oczywiście żeby też kochał psy. Żeby podobało nam się to samo i żebyśmy mieli o czym rozmawiać. No i żeby rozumiał mnie bez słów i lepiej ode mnie wiedział, czego mi potrzeba. Wtedy jeszcze nie wiedziałam, że to akurat jest niemożliwe :)
   

Szukałam wielkiej miłości, jak każda dziewczyna. Nie od razu to się udało, ale los mi sprzyjał. Dość szybko znalazła mnie miłość na całe życie, która ciągle, mimo przeciwności, trwa.

A we mnie wciąż mieszka tamta mała dziewczynka lubiąca patrzeć na świat z wysoka, zachwycona barwami zachodzącego słońca, kochająca stworzenia, niegodząca się na krzywdę, ale znacznie mniej zbuntowana. Dlaczego ja nie dorosłam?

Co roku zapraszam się na film „Amelia” Jeunet’a, bo Amelię kocham jak bliźniaczą siostrę. A ona zaprasza mnie do Paryża i czaruje światłem, muzyką, obrazem.
Tak bardzo mi się podoba w jej małym wynajętym mieszkaniu na piątym piętrze. Kuchnia z oknem na podwórze, z perkalowymi zasłonkami spiętymi po bokach. Zwykłe, stare sprzęty. Drewno, ceramika, tkaniny. Klatka schodowa ze schodami wytartymi od ludzkich kroków. Słońce na klatce i kwiaty w doniczkach i mieszkająca na parterze pani dozorczyni, która wszystkich zna. 

Uwielbiam Amelię, jej wrażliwość, entuzjazm, świeżość. Dziewczyna marzycielka, która chce zbawić świat i szuka miłości.  Lubię jej jasne spojrzenie i figlarny uśmiech. Podziwiam jej  pomysłowość i determinację. Uczę się od niej optymizmu. Jest taka piękna i młoda. Tak mi bliska. Jak czerwony mak w zielonym jeszcze zbożu.