1 września – radość pomieszana.

Doskonale pamiętam uczucie radości pomieszane z lekką nutką niepokoju. Choć na pewno dominująca była ciekawość – jak to będzie?

Klasa I z wychowawczynią p. J. Goździelewską.
Ja w pierwszym rzędzie trzecia od lewej

Tak było kiedy pierwszy raz wybierałam się jako siedmiolatka do szkoły podstawowej. Przylepiła się do mnie nieznana dziewczynka, choć w klasie były również dzieci z mojego przedszkola. Też miała na imię Beata. Było mi troszkę smutno, bo do tej szkoły nie poszła moja najlepsza przyjaciółka z przedszkola Zuzia Antoszkiewicz. Wtedy rozstałyśmy na dziesiątki lat, ale niedawno spotkałyśmy znowu. O tym jednak innym razem.

Idąc pierwszy raz do szkoły 1 września 1968 roku byłam ubrana na galowo, podobnie jak reszta szkolnej braci i nie mogłam się doczekać spotkania z Panią Wychowawczynią. Pamiętam, że bardzo chciałam zabrać ze sobą tornister i drewniany piórnik. Niestety – nic z tego – tego dnia oczywiście były niepotrzebne. To mi się nie podobało. Za to Pani Wychowawczyni Jadwiga Goździelewska bardzo mi się spodobała – pogodne oblicze, niebieskie oczy i piękne blond włosy wysoko związane w kucyk okręcony cieniutkim, jasnym kosmykiem. Miała na sobie błękitną sukienkę mini z tłoczonej w delikatny wzorek krempliny. Uśmiechała się do nas łagodnie, a tych którzy płakali pocieszała po matczynemu.

Tu zakończenie IV klasy, deklamuję wiersz "Hura, wakacje!"
Z tyłu za pianinem p. Cybulska, a przy pianie p. Czaja.
Granatową spódniczkę na szelki uszyła mi Babiśka - oczywiście :)

Z latami każdy kolejny 1 września oprócz lekkiego podekscytowania przynosił trochę smutku z powodu kończących się letnich wakacji. Za to niósł radość ze spotkania koleżanek i kolegów z klasy. Każdy następujący w tym dniu nowy rok szkolny był otwartą kartą, był obietnicą czasu, w którym wszystko można  zacząć od nowa. Był nadzieją, że uda się zdobywać lepsze stopnie. Był ciekawością, co dobrego przyniesie. W młodszych klasach marzyłam, żeby zdobyć odznakę „Wzorowy Uczeń”, ale nigdy mi się to nie udało – brzydko pisałam i robiłam błędy. Chyba trzy a może cztery razy dostałam nagrodę książkową na zakończenie roku szkolnego. Ostatni raz w I klasie liceum. Pamiętam, jak w podstawówce z wielkim zainteresowaniem oglądałam nowe podręczniki. Kiedy rozpoczynała się nauka jakiegoś nowego przedmiotu, np. biologii, czy fizyki, czułam coś jakby dumę z tego że staję się coraz „doroślejsza”, bo już jestem w piątej, albo w siódmej klasie i poznaję zupełnie nowe rzeczy. 

Klasa VIA z wychowawczynią p. B. Cybulską.
Ja obok wychowawczyni druga od prawej.

Moją wychowawczynią od IV do VIII klasy była Pani Barbara Cybulska, polonistka. Wykształcona, kompetentna i modnie ubrana, w okularach w grubej oprawie był podobna do aktorki Mai Komorowskiej. Wywarła na mnie przemożny wpływ. Polubiłam język polski i szkołę, jako miejsce dające satysfakcję. 

Kilkanaście lat później, w połowie lat 80-tych nadszedł pierwszy dzień września inny od tych z dzieciństwa. Oto szłam do szkoły podstawowej nie po to, aby usiąść w szkolnej ławce, ale po to, żeby stanąć pod tablicą. Szłam do pierwszej w swoim życiu pracy. Zostałam nauczycielką. Po drodze roztrącałam opadające już liście i nie czułam lęku, ani obaw – jedynie radość i ciekawość – jak to będzie?

Moja pierwsza w życiu własna klasa - rok 1986.

Było ekscytująco. Ośmioletnie dzieciaczki wlepiały we mnie oczy pełne zainteresowania i ufności, jaką może mieć tylko drugoklasista. One już wiedziały jak to jest w szkole, nie bały się. Były tylko ciekawe, jaka będzie ta nowa Pani. Połowę szkolnej sali wypełniali rodzice i dziadkowe maluchów. Przygotowałam się dobrze do tego „pierwszego razu”, więc z łatwością sprostałam zadaniu. Taką pewność siebie i zero stresu może mieć tylko dziewczyna lat 25. Byłam pełna zapału, chęci, pomysłów i tylko czekałam, kiedy je na swojej klasie wypróbuję. J Głowa nabita świeżą wiedzą i praktyką liźniętą w sporej liczbie godzin spędzonych na studenckich praktykach. A do tego duma z tego, że oto jestem nauczycielem – będę uczuć dzieci, kształtować ich charaktery, to dzięki mnie tyle się nowego nauczą. Będę dla nich ważną osobą – tak jak dla mnie ważna była moja Pani Wychowawczyni. Po latach, wtedy gdy akurat moi pierwsi uczniowie kończyli 30 lat, spotkałam się z niektórymi z nich, ale o tym kiedy indziej.

Dość, że usłyszałam od nich wtedy wiele dobrych słów na temat tamtego naszego pierwszego spotkania i czasu spędzonego potem w szkole. Wyrośli na fajnych, młodych ludzi. I to jest prawdziwa satysfakcja.

Ślubowanie kolejnej pierwszej klasy, 14.10.1994r.

1 września kojarzy mi się z rozpoczęciem roku szkolnego i to niesie radość, choć już od 9 lat nie dla mnie dzwoni pierwszy szkolny dzwonek. Szkołę po 19 latach pracy porzuciłam i zajmuję się zupełnie czymś innym. 

Jest to dla mnie dzień pomieszanej radości. I tak było również wtedy, gdy byłam dzieckiem. Bo od małego dziecka wiedziałam, że to rocznica wybuchu najstraszniejszej z wojen. Kiedyś, za moich czasów, podczas rozpoczęcia roku szkolnego kierownik, a potem dyrektor szkoły, zawsze przywoływał to wydarzenie. Dawniej w samo południe wyły w tym dniu syreny, a ich dźwięk przeszywał mnie dreszczem. Czułam się tak jakby za chwilę miały nadlecieć niemieckie samoloty i rzucać bomby na zalane jesiennym słońcem ulice stolicy. W tym dniu w telewizji nadawano filmy o tematyce wojennej, dokumentalne i fabularne. Do dziś pamiętam widok palącej się wieży zegarowej Zamku Królewskiego. Ta data nie zacierała się w pamięci, tak jak to dzieje się dziś. 

1 września 1939 roku - dzień, który na zawsze zmienił losy Polski, Polaków, Europy i świata. 

Pamiętam o tej dacie również po to, aby się cieszyć – cieszyć z tego, że żyję w wolnej Polsce i że dzieci wciąż chodzą do szkoły. To też wystarczający powód do radości.

A swoją drogą to perfidia Hitlera wywołać wojnę w dniu rozpoczęcia roku szkolnego, jakby nie dość zbrodniczy był to zamiar.Wszystkim, którzy rozpoczynają nowy rok szkolny życzę, aby był udany i przyniósł wiele powodów do radości i satysfakcji. Niech się święci 1 września :)