Okruchy radości

... czyli świąteczne skarby.

Znowu odnajduję w sobie tę umiejętność cieszenia się. To takie najmniejsze porcje radości. Czuję to tak, jakby drobiazg był esencją smaku. Ustawiam je w zasięgu wzroku i zerkam przechodząc obok. Wtedy radość powraca i rozlewa się we mnie, rozgrzewa, uśmiecha mnie.

Wyciągam rękę po kartkę pocztową z białą, zagubioną owcą,  na odwrocie której są dobre słowa złożone z liter napisanych tylko dla mnie. Kartka stała się częścią książki z wierszami Małgorzaty Południak "Liczby nieparzyste". Jest dowodem, że Małgosia naprawdę istnieje,  że nie trwa tylko w mojej wyobraźni. Wiersze sygnowane nosorożcem są moim dla mnie prezentem świątecznym.

Czerwony notatnik czeka na pierwszy wpis. Tym wpisem będą słowa Beaty wypowiedziane, gdy mi go dawała – Gdy go zobaczyłam, widziałam że będzie dla Ciebie. Taki czerwony okruch radości, że wciąż jestem w czyjeś pamięci, ciągle kolorowa.

Śmieszny przypadek. Zobaczyłam na blogu u Julii jej piękną choinkę. Najbardziej urzekł mnie jakby kryształowy renifer. I oto jest u mnie malutki renifer przywożący malutkie, cieplutkie radości. Czekał na mnie w sklepie już ostatni z ostatnich.

Kwa, kwa, kwa, zima zła. Kwa, kwa, kwa, wcale nie. Święta Bożego Narodzenia roztapiają złości, zmęczenie, zwątpienie. Niosą nową nadzieję. Cieszę się drobiazgami. Cieszę się kolorowymi światełkami i karmelowym smakiem.

Cieszę się zapachem wyszukanym specjalnie dla mnie. Ciszę się miłością. Wzajemnością miłości. Obecnością miłości. Do zapachu przyczepiony kartonik z rymowanką:  Dla Kaczki, która ciągle kwacze, od Mikołaja ...

Mój mąż to ma nosa do pięknych zapachów.

Uściski, przytulenia, pocałunki i dobre słowa przy zielonej choince. Dziękujemy sobie, że jesteśmy i że wciąż się staramy. Dobre życzenia. Ważne Osoby. Ci, których kocham i którzy mnie kochają. Dziękuję Bogu za te miłości. 

 Przywołuję też tych, którzy odeszli, ale ich miłość ciągle we mnie żyje. Piję poranną świąteczną kawę z mlekiem w świątecznym kubku z papugą. W tym kubku robiła mi kakao moja Babiśka. To było 40 lat temu. Wracają dobre wspomnienia. 

Jestem tym o czym pamiętam. 

Rysia - świąteczny kot mojego brata :)