Życie w nie-swoim świecie

... czyli o ludzkim stadzie.

Miało być miło, świątecznie, bożonarodzeniowo, radośnie i błyszcząco. Piątek, ach jak ja lubię piątki. Zabrałam ze sobą aparat fotograficzny, żeby po południu uwiecznić świąteczne oświetlenie Traktu Królewskiego. Jednak zanim zapadł zmierzch, znowu ze zdziwieniem odkryłam, że żyję w stadzie wilków.

Tymczasem świat pozorów został umiejętnie oświetlony, tak aby ukryć w cieniu brzydotę, szpetotę, tandetę. Zakamuflować pod cienką warstwą uprzejmości, życzeń wszystkiego najlepszego i jak się czujesz kochana, uśmiechów i achów, to co prawdziwe.

Każda latarnia dostała błyszczącą parasolkę i pęk dyndających na wietrze bombek, a każde drzewo omotano pajęczyną z połyskujących odrobinek.

Po Zamku Królewskim ślizgają się wielkie, białe, śniegowe gwiazdki. Zamiast zielonego, iglastego drzewka stoi smukły, migoczący tysiącem światełek stożek. Wokół pozostawiono świetlne paczki z kokardami. Dzieci się cieszą. Wszyscy robią zdjęcia.

I znowu porzucone przez Św. Mikołaja kolorowe prezenty.

Można też wsiąść do magicznego pociągu i próbować stąd wyjechać. Jednak ta podróż nigdzie się nie skończy, bo nie ma początku.

Przy bramie Akademii Sztuk Pięknych pozostawiono dla nas wielki rozświetlony, pusty w środku prezent, przewiązany misterną kokardą. Podarunek ten jest ułudą, tak samo jak to słowo, które wyłania się z mroku zapadającej nocy.

Rzadko tu bywam, więc niespodziewanie natykam się na zlepek liter i obrazu, który tamtego czerwcowego, gorącego czasu napawał serce nadzieją. SOLIDARNOŚĆ. Właśnie na to miałam nadzieję. Na ludzką solidarność i na sprawiedliwość.

Dawno, dawno temu w zupełnie innym świecie, kiedy tamtą Ankę wyrzucono z pracy ożyła Solidarność. 

Dziś, kiedy inną Ankę wyrzucili z pracy, nie stanie się nic. Po prostu nic. 

Żyję w stadzie wilków przebranych za owce. Trudno rozpoznać przebierańców, aż do chwili, w której na skinienie Alfy inne z ochotą rzucą się do gardła starym, schorowanym owcom.

I zabronią ci nawet o tym mówić. I tylko patrzeć kiedy powiedzą ci, o czym wolno myśleć. I liczą każdy twój krok oznaczając kreską na papierze.
O tak, to prawda. Za mało kroków zrobiłaś stara owco, za długo chorowałaś. A że wróciłaś kulawa, czekali aż się potkniesz. 

Doradzasz mi: „Siedź cicho, bo będziesz następna”. Masz rację. Zgadzam się. Nie powiem – to jest podłe. Umarła we mnie solidarność. Umiera moja nadzieja. Wygrywa pesymista.  Mogę być następna. Życie to gra w wilka i owce.

I nastanie cicha noc...