Miłosne listy nie-napisane.

Mógłby się zaczynać tak: Ukochana Blogerko Moja :). Ale ten list nie został napisany. Zamiast niego mój mąż przyniósł dwie butelki coli. Na jednej jest napis „Ukochana”, na drugiej „Blogerka”. Szkoda, bo troszkę mi żal tamtych czasów, gdy pisaliśmy do siebie listy, chociaż i tak codziennie się spotykaliśmy. Dziś już tylko wysyłamy takie krótkie sms`y – kwa, kwa i dajemy sobie kartki z życzeniami, w których zawsze dobre słowa się znajdą, ale to jednak nie to samo, co list...

Bo list, zwłaszcza taki o miłości, to coś szczególnego. Dla mnie jest niezwykłą pamiątką chwili, w której powstał oraz świadectwem uczuć i dowodem odwagi. Tak, odwagi, bo ulotne słowa zostają w nim przygwożdżone do papieru na lata, a może na wieki. Przecież nie wiadomo, jakie będą losy listu i jakie jeszcze oczy będą go czytać, choć wydaje się, że list ma tylko jednego adresata. Nieznane są też przyszłe losy naszych miłości...

 

Listy bardzo mnie rozczulają. I to nie tylko te pisane do mnie, do których wracam po latach, ale też te pisane przez bliższych i dalszych członków mojej rodziny. Ci ostatni nawet nie przeczuwali – bo i skąd mogli przypuszczać, że po dziesiątkach lat ich słowa poruszą moje serce do głębi. 

Cały plik listów o miłości dostałam od Mamy na swoje 50-te urodziny. To był najpiękniejszy prezent, jaki mogłam dostać. To w przeważającej większości listy pisane przez mojego Ojca do Mamy, gdy leżała w szpitalu położniczym w czasie mojego przyjścia na świat, ale także od mojej Babiśki i Dziadka Jaśka. 

Do paczki pożółkłych już kartek papieru Mama dołączyła, tytułem wstępu, swój list do mnie. Za każdym razem, gdy go czytam nie mogę powstrzymać łez. To łzy radości, wdzięczności, czułości, ale chyba nade wszystko łzy miłości... Czas spędzany z tymi listami jest dobry też dla mego wewnętrznego dziecka, pozytywnie je karmi, a tym samym buduje moją z nim więź. Jeszcze kiedyś o tym napiszę :)

Pod wpływem tej ponownej lektury listu od mojej Mamy, kilka dni temu napisałam do swojego Jedynak list o tym jak go kocham, o tym jak matka taka jak ja kocha dziecka takie jak on. Ciszę się, że przyszło mi to do głowy. Zresztą to nie był pierwszy list o miłości, i o życiu, napisany przeze mnie do mojego Synka. On nigdy na dłużej nie opuścił gniazda, więc zwykłej w takich sytuacjach okazji do napisania listu dotąd nie miałam. Schowało je sobie dzieciątko i kiedyś wyjmie, gdy będzie potrzebowało treści tych słów i obrazu liter nakreślonych moją ręką. To wystarczający powód, aby to zrobić. 

No, właśnie. W pisanych ręcznie listach jest zachowany również charakter pisma jego nadawcy... To jedna z tych naszych niepowtarzalnych cech, które mogą wzruszać...

Podzielę się pięknem starych listów, które dostałam przeszło cztery lata temu. Może ktoś jeszcze zaczerpnie z nich pozytywną energię, a może staną się inspiracją do czegoś dobrego. Nazywam je „zielonymi”, bo mój Ojciec – Rafał, pisał głównie zielonym atramentem. Zacznę jednak od fragmentów wspomnianego wyżej listu od Mamy.

To zdjęcie moja Mama podarowała swojej Mamie, czyli Babiśce
z okazji 20-tych urodzin.
Z tyłu jest dedykacja: "Najdroższej Mateńce- córcia, która tak wyglądała
w najszczęśliwszych chwilach swego 20-letniego żywota - 14 X 1959r. Warszawa" 

„Kochanie, zapraszam Cię do tej cennej lektury o dniach grozy, które wstrząsnęły pól wieku temu Twoimi najbliższymi. Pewnie to zabrzmi górnolotnie, ale przekonaj się sama, że jesteś owocem prawdziwej miłości. Powinnam dać Ci te listy wcześniej, chociaż myślę, że teraz jest właściwy moment, kiedy tak starannie z wielkim zaangażowaniem śledzisz losy rodziny Twego ojca. Tu znajdziesz dowód jak Cię kochał, oczekiwał z niecierpliwością na Twoje przyjście, przygotowywał się na nie.

Ponieważ tak okrutnie zawodzi mnie pamięć, czytam te listy z ogromnym wzruszeniem. Listy o miłości i wielkiej trosce Rafała.

Czytając listy Babiśki teraz dociera, co przeżywała, jak bardzo kochała. (...)

Niezwykle wzruszające są dopiski Jaśka – [niesamowite], że potrafił być tak wspaniałym ojczymem. Zwróć uwagę jak Babiśka pisze, że do tej pory modlił się na stojąco [odnowiona, wojenna kontuzja nogi], a teraz modli się klęcząc, prosząc Boga o życie dla mnie i dla Ciebie

.

Myślę, że dziś zatrucie ciążowe nie stanowi takiego zagrożenia życia matki i dziecka jak wtedy.Jest też, szczególnie w listach Babiśki, wzmianka o tym, jak zdobywało się pomarańcze.

No, niestety, przeczytasz też o mojej głupocie, niedojrzałości, czym dokładałam im kolejnych zmartwień. Nie wiem, czy wiek [21 lat] mnie usprawiedliwi...

(...) Ty i Piotrek jesteście dla mnie wszystkim, osłodą i balsamem i lekiem na całe zło okropnej [bardzo schorowanej] starości. Mało już mogę dla Was zrobić w podzięce, więc nieustannie modlę się o Wasze zdrowie, powodzenie w domu,  w pracy, by nikt nigdy nie zrobił Wam krzywdy.

                       Mama
(Luty 2011r.)

Zapraszam też do lektury innych listów z zakładki „LISTY”