Minimalizm? Nie wiedziałam, że to się tak nazywa...

To mi się zaczęło w dniu 51 urodzin. Była zimna i szarobura lutowa sobota. Coś spowodowało, że z naszego małego mieszkania w bloku wyniosłam chyba dziesięć 120-litrowych worów ze swoim rzeczami. Były w worach głównie szmaty: moje ubrania, w które zmieściłabym się gdybym schudła, choć dwa kilogramy i takie, których nie miałam na sobie od dwóch, trzech lat. Były tam jeszcze nie użyte do uszycia czegokolwiek materiały. Były rzeczy, które kupiłam w SH ze względu na piękno tkaniny, wzoru, koloru i od razu przewidziane były do przerobienia na coś innego, tyle, że minęły dwa lata, a ja nic z nich nie uszyłam. Nie miałam czasu, albo zapomniałam, że je w ogóle mam. Były torebki pod kolor do butów, których już dawno nie miałam i buty, w których nie chodziłam, bo zaczęły mnie obcierać. 

Już przy drugim worze pod śmietnikiem czekał odbiorca moich „dóbr”, a przy czwartym podjechał samochodem i odbierał moje wory bezpośrednio z klatki schodowej. Nie ciekawiło mnie, co z nimi zrobi, czy sprzeda na wódkę, czy na chleb dla głodnych dzieci. Byłam w desperacji, bo właściwie nie chciałam się pozbywać „swoich ukochanych skarbów”, które zaległy szafy, pawlacze i schowek. Moje skarby wyzierające z kątów zawadzały, ale przecież miały mi się kiedyś przydać. Na przykład taki piękny strój do tańca brzucha, który własnoręcznie wyszyłam dzwoniącymi, srebrnymi krążkami. Leżał sobie w szafie na przekór opinii lekarza, że postępująca, uogólniona choroba zwyrodnieniowa stawów oraz nawracające zapalenie rozścięgna piętowego nigdy już nie pozwolą mi tak tańczyć. Leżał razem z drugim strojem do tańca, i z trzecim strojem...

Strój taki jak mój :)

Po wyrzuconych szmatkach, ciuszkach, fatałaszkach przyszła kolej na ozdoby, drogocenne pamiątki i różne gadżety. Te rzeczy wystawiałam na klatce schodowej, na parapecie przy portierni. Sąsiedzi, a może ich sobotni goście, zabrali je do swoich domów, bo obok przezornie pozostawiłam torby, żeby łatwiej było je zabrać. Ciekawi mnie troszkę, jakie kwiaty osłaniają teraz moje pięknie, niemieckie, ceramiczne osłonki na doniczki w pastelowych kolorach zielonego groszku, niebieskiego, przydymionego lekko nieba i żółtawego słoneczka. A tak je starannie dobrałam do paseczków na okiennym lambrekinie. U mnie, od kiedy w wakacje ususzyłam ostatni doniczkowy kwiatek, służyły za łapacze kurzu, wymagające za to regularnego mycia. Albo ten wiklinowy koszyczek w kształcie buta, w którym trzymałam pędzelki do malowania, choć ostatni raz malowałam 10 lat temu? 

No i wreszcie książki, też poszły na parapet przy portierni, a stamtąd w drugie ręce. Z książkami najtrudniej było mi się rozstać, a przecież ustawiałam je na półkach w dwóch, albo i w trzech rzędach i o tych z tyłu w ogóle nie pamiętam, że je mam. Niektóre przeprowadzały się ze mną już trzy razy. Z nich wszystkich to może kilka przeczytałam więcej niż jeden raz, ale wiele z nich zdobywałam w czasach, gdy książki się właśnie zdobywało, a nie po prostu kupowało, były więc bardziej cenne. Przeczesałam książki tak, że nie stały już w trzech, ale w dwóch rzędach.

Wreszcie wzięłam się za najbliższe sercu superpamiątkowe pamiątki i superprzydatne prezenty. A także za biżuterię, tę cenną i tę po prostu kolorową, błyskotkową. Najtrudniej rozstać się z pamiątkami, bo to wspomnienia, albo coś otrzymanego od bliskiej osoby. Coś, co się kurzy i wymaga dodatkowej pracy i zabiera czas  i zajmuje cenne miejsce w domu. A powinno zabierać tylko miejsce w sercu.

Tamten ponury, zimowy dzień stał się początkiem wielkiego procesu oczyszczania. Oczyszczania z niepotrzebnych już rzeczy, a także rzeczy nie bardzo potrzebnych. Od tamtej pory, co jakiś czas pozbywam się kolejnych przedmiotów. Choćby taki sobie ozdobny, żeliwny dzwonek z gąskami poszedł na Stragan dla Wzruszaczy do Ori i tam został sprzedany za 50 złociszy :) 

Muszę się pozbywać rzeczy, bo także zdarza mi się kupować inne rzeczy. Próbuje pilnować się zasady „rzecz za rzecz”. 

Uwalnianie moich rzeczy zaczęło mi się podobać. Potrzebuję tego, aby nie czuć się nimi przytłoczona. Choć ten pierwszy, wymuszony okolicznościami raz, kiedy wyrzuciłam mnóstwo rzeczy był naprawdę bolesny i wiele razy potem żałowałam swojego pięknego stroju do tańczenia. Dziś trudno mi sobie przypomnieć jakieś inne konkretne rzeczy, które poszły sobie precz w dziesięciu worach. Chyba więc nie były takie dla mnie ważne.  

Nie tak dawno wyprowadziłam z domu w szeroki świat pewien uroczy, sentymentalny łapacz kurzu, czyli pięknego misia pilota, którego z szacunkiem nazywaliśmy Misiem Weteranem. Był taki fajny i bardzo go lubiliśmy ... Nasz kochany miś dziś służy jako eksponat w Grupie Historycznej Lotnictwa Polskiego i bywa na ważnych piknikach lotniczych. A na szafce w przedpokoju jest trochę więcej miejsca:)  

Dopiero pisząc bloga dowiedziałam się z Prostego Bloga, że takie ograniczanie posiadanych rzeczy to część zjawiska zwanego  minimalizmem. A przecież zakładając swego bloga i nazywając go „Wystarczająco PL” czułam, że coś jest na rzecz :)))) 

Kącik lotniczych wspomnień i łapania kurzu. Miś Weterana stoi w kącie.

Miś idzie w świat.

Miś po raz pierwszy jedzie metrem :)

Ostanie chwile z Misiem ...

Nowe życie Misia Weterana - stoi w kubku na stoliku
na bardzo ważnym lotniczym pikniku :)