Nie umiem go nienawidzić.

Nie ma w tym mojego udziału, ale urodziłam się w Warszawie, w mieście, w którym przede mną i po mnie na świat przyszło wielu członków mojej rodziny. Tak też się działo w wielu innych rodzinach. Odkąd pamiętam najwyższym punktem na horyzoncie był Pałac Kultury i Nauki. Od trzeciego roku życia, przez dziewiętnaście lat patrzyłam na niego z balkonu mieszkania, w którym wyrosłam. Potem przez kolejne dziewiętnaście lat, żeby go zobaczyć nie wystarczyło wyjść na balkon. Kiedy kupując mieszkanie, w którym żyjemy obecnie, zobaczyłam że znów z balkonu jest widoczny, naprawdę się ucieszyłam.

I nie potrafię go nienawidzić, jak wielu obecnych warszawiaków oraz decydentów mających ochotę go zburzyć. Wiem, że wybudowali go ludzie radzieccy, w dowód „przyjaźni” polsko-radzieckiej. Wiem, że jest podobny do wielu takich stojących choćby w Moskwie. Pałac w mijającym tygodniu obchodził swoje 60-te urodziny. Podarowany został 22 lipca 1955 roku, a 22 lipca to data... no cóż, chyba każdy wie jaka. Otrzymał imię Józefa Stalin. Wszystko to wiem.

Moi dziadkowie oddali życie za to miasto w Powstaniu Warszawskim, a brat dziadka Mieczysław Sokołowski zginął tu w 1946 roku z rąk komunistycznych oprawców. Tych, którzy utrwali „władzę ludową”. Wybudowanie Pałacu Kultury też było w pewnym sensie utrwalaniem tej władzy. Symbolem zapanowania nad Warszawą, a nawet nad całą Polską, bo był to budynek najwyższy w Polsce. A jednak nie potrafię nienawidzić cegieł i betonu, granitów, marmurów i stali, choćby nie wiem jak demoniczną rolę im przypisywano. Dziś bowiem stoi sobie w środku Warszawy bez intencji. Po prostu jest. Jest tylko świadkiem historii. Także mojej historii.

Ponieważ nie oglądam TV medialna nagonka na ten budynek szczęśliwie mnie ominęła. Ale wiem, że była. O na przykład TU. 

W Warszawie zameldowanych jest obecnie 1.700.000 mieszkańców. Bez zameldowania żyje w stolicy, według różnych szacunków, od 300 tysięcy do 500 tysięcy przyjezdnych. Razem to ponad dwa miliony osób.

Przed wojną Warszawa liczyła 1.200.000 ludności, w tym jedną trzecią, 400 tysięcy, stanowili Żydzi. W czasie II wojny światowej zginęło łącznie 800 tysięcy mieszkańców przedwojennej Warszawy. Byli to prawie wszyscy Żydzi, też 200 tysięcy warszawiaków w powstaniu, a kolejne 200 tysięcy, w czasie całej wojny rozstrzelano na ulicach lub w okolicy, albo wywieziono do obozów, w których zginęli. Po powstaniu cała pozostała ludność została z Warszawy wygnana. W ruinach zostało około 1000 osób, zwanych warszawskim Robinsonami. Jednym z nich był muzyk Władysław Szpilman. Spośród 400 tysięcy ocalonych warszawiaków pewna liczba tu nie wróciła, bo wspomnienia były zbyt bolesne.

Ciekawi mnie skąd pochodzą dzisiejsi warszawiacy, którym zawadza Pałac Kultury ?

Dziś w Warszawie jest wiele wieżowców.

Zdjęcia z samolotu- Ania J.