Porwanie ?

Mogłoby się tak wydawać. Zniknęła tak nagle i bez pożegnania. Zupełnie nie w jej stylu. Tym bardziej, że już przygotowała materiały do publikacji o obchodach kolejnej rocznicy wybuchu Powstania. Wybrane zdjęcia zgrupowała na dysku komputera w folderze pod nazwa „1 Sierpnia”. Miało być mało tekstu, a więcej obrazów. Tak zamierzała jeszcze wieczorem tego właśnie dnia.

Mogliby ją porwać do ciemnego lasu...

A jednak wpis, na który być może czekali nazajutrz najwierniejsi jej czytelnicy nie ukazał się. Mijały kolejne dni, a na jej blogu wciąż panowała martwa cisza. Było to tym dziwniejsze, że nie pojawiała się również w odwiedzinach u swoich zaprzyjaźnionych, ulubionych blogerek, które dotąd spotykała regularnie, i o których zawsze myślała z sympatią. Wszyscy mający choć trochę intertowej ogłady wiedzą, że tak się po prostu nie robi! No, chyba że...

Chyba, że jest się właścicielką przykrej przypadłości, zwanej przez niektórych krótką, a przez innych kurzą, pamięcią. Ona właśnie ją ma, tę felerną pamięć, która pozwala zapomnieć najpotrzebniejszych rzeczy, gdy wyjeżdża się na urlop do lasu. Jej mąż uważa ponadto, że brak jej instynktu technicznego. No, bo jak można zapakować własnego stareńkiego laptopa, zapasową klawiaturę i mysz, a nie wziąć zasilacza? Zasilacza, bez którego wszystko inne nie zadziała. Jej mąż uważa nawet, że to może być dowód na techniczną ślepotę.

Jej jednak nie wydaje się, by było z nią aż tak źle, że aż dotknęła ją ślepota i to techniczna. Dziurawa pamięć, a i owszem, ale to drugie, to co to, to nie. Nawet jeśli jest prawdą, że nie pociągają ją żadne nowoczesne gadżety, jakieś tablety, x-phony, czy inne takie samsungi z gigabajtami.

 W końcu przecież udowodniła, że potrafi sobie poradzić w takie sytuacji, bez tych nowoczesnych cudeniek. Ale bez przesady, nie można ukrywać, że oczywiście nie potrafi skonstruować zasilacza do komputera z szyszek i igliwia. Niestety.
Za to wpadała na sposób, który w zamierzchłej przeszłości jej dzieciństwa i wyjazdów na kolonie uzupełniał nie tylko braki garderoby, ale nawet talerza. To na to czekało się z utęsknieniem przez pierwszy tydzień pobytu. Najpierw trzeba było tylko zadzwonić do domu z pokoju Pani Kierowniczki i poprosić o .... przysłanie PACZKI. Doskonale pamiętała, że wtedy prosiła o zapomniany kostium kąpielowy i duuuużo słodyczy, których brak dotkliwie doskwierał właściwie wszystkim kolonistom. Po tygodniu paczki docierały do uszczęśliwionych adresatów. Gorzej, jeśli ukochana mama zapakowała do niej jeszcze kilo czereśni, które podczas tygodniowej, pocztowej podróży zamieniały się kompot i to już z lekka sfermentowany.

Paczka z domu, tym razem tylko z zasilaczem do laptopa „szła” do lasu krócej niż tydzień. Teraz pozostało jedynie pokonać problem ciągle rwącej się sieci Wi-Fi i mieć nadzieję, że zapadłe na tak długo milczenie Zakręconej Kaczki szybko zostanie wybaczone i popadnie w zapomnienie :)

Najserdeczniejsze i niezwykle gorące pozdrowienia z Wilżańskiego Lasu wszystkim swoim Miłym Czytaczkom i Czytaczom śle Kaczka BB.