Wielki apetyt i mała karteczka (6)

Mijała zima 2005 roku, a mój apetyt na wiedzę o dziadkach ojczystych rozbudzony przez pismo z PCK wzrastał coraz bardziej. Rozrastał się wciąż żywiony mnożącą się porcją wątpliwości wywołanych owym pismem. Pisałam o tym w poprzednim wpisie z numerem 5 „Lawina wątpliwości”. Od kilku dziesiątek lat nie miałam kontaktu z żadną osobą z rodziny mego nieżyjącego od blisko 40 lat ojca i gorączkowo próbowałam znaleźć sposób na dotarcie do jakichkolwiek informacji o rodzinie taty. 

I wtedy właśnie przypomniała mi się mała karteczka przechowywana z dokumentami dotyczącymi śmierci mojego ojca Rafała. Był to spis członków rodziny, którzy pokrywali koszty sprowadzenia jego ciała z Rumunii do Polski. Wśród wymienionych osób, o których wiedziałam, że już nie żyją, był też ktoś, kogo nie znałam. Ten ktoś, nazwijmy go Doktorem Wizatem, nie pojawiał się na naszych rodzinnych uroczystościach, nie był też uwieczniony na żadnej fotografii, ale wiedziałam, że rodzice jeszcze przed moim urodzeniem gościli kilka razy u niego. Doktor Wizat nosił nazwisko takie samo jak panieńskie mojej babci Hanki, więc wydawało mi się, że są spokrewnieni. Mama powiedziała mi, że osoba z karteczki to właśnie Wizat i wymieniła nawet ulicę w Warszawie, na której na przełomie lat 50-tych i 60-tych ubiegłego wieku mieszkała ta rodzina. 

Wkrótce udało mi się wyszperać gdzieś starą, papierową książkę telefoniczną. Sprzyjało mi szczęście, bo w umieszczonym w niej spisie nazwisk znalazłam Doktora Wizata mieszkającego przy tej ulicy. Chyba jeszcze tego samego wieczoru z bijącym sercem zadzwoniłam pod wskazany przez łut szczęścia numer. Telefon odebrał mężczyzna, ale głos wydał mi się zbyt młody, jak na kogoś prawdopodobnie po sześćdziesiątce. Niepewna spytałam, czy mogę rozmawiać z Doktorem Wizatem?
Mój rozmówca chciał wiedzieć, w jakiej sprawie dzwonię. Odrzekłam, że jestem córką kogoś z rodziny, nazywam się Beata Bartoszewicz, a moim ojcem był Rafał Sokołowski. Wówczas mężczyzna z nutą dziwnej satysfakcji w głosie powiedział, że z panem W. rozmawiać nie mogę. Zawiesił głos i po chwili, która dla mnie ciągnęła się w nieskończoność, wyjaśnił wreszcie: mój ojciec Doktor Wizat już tu nie mieszka. Zapadła cisza, a ja wstrzymałam oddech czekając, czy na tym rozmowa się skończy. Po chwili namysłu mój rozmówca jednak się przedstawił i dodał, jakby lekko obrażony: - I oczywiście wiem, kim był Rafał Sokołowski. 

W duchu ucieszyłam się, że mój interlokutor to wie, bo w swojej naiwności uważałam, że to wydatnie ułatwi sprawę naszych kontaktów. Nie wypada umieszczać w internecie personaliów żyjących członków rodziny, tym bardziej bez ich wiedzy i zgody, dlatego nowo poznanego członka rodziny będę odtąd nazywać Zezatem. Opowiedziałam więc Zezatowi o swoich poszukiwaniach w PCK i o nadziejach, że rodzina „Ze”atów może mi udzielić informacji o Hance, a nawet pokazać jakieś zdjęcia. Wówczas Zezat pochwalił się, że od zawsze interesował się historią, jest pracownikiem Bardzo Ważnego Muzeum i że w jego prywatnych zasobach znajduje się wiele dokumentów dotyczących rodziny Sokołowskich. Pozyskał je dwadzieścia pięć lat temu dzięki uprzejmości i hojności mojego stryja Krzysztofa Sokołowskiego – brata mego ojca. Krzysztof bowiem stale utrzymywał z nimi kontakt, aż do swojej śmierci w 2000 roku. I tak dowiedziałam się, że brat mojego ojca nie żyje, a wiele rodzinnych pamiątek po Sokołowskich jest od dawna własnością Zezata.

Rozmawialiśmy dość długo, raczej chaotycznie opowiadając o sobie. Choć o sobie to głównie ja mówiłam. Wtedy pierwszy raz usłyszałam, że moja babcia Hanka miała brata Jerzego, który był dziadkiem Zezata. Oznacza to, że ja i Zezat, prawie mój rówieśnik, mamy wspólnych pradziadków. Mój kuzyn-muzealnik obiecał mi spotkanie już wkrótce. Miał do mnie niebawem w tej sprawie oddzwonić i wskazać termin mojej u niego wizyty, jak tylko rozezna się w swoim terminarzu. Mijały dni i tygodnie, a telefon milczał. Nie wiem czemu nie miałam odwagi zadzwonić ponownie, ale za to postanowiłam napisać list. 

O tym, jednak następnym razem.

Zapraszam też do lektury poprzednich wpisów w dziale "Korzenie".