Szczęście w nieszczęściu

... czyli jak złapałam zająca.

Wczoraj złapałam zająca i nie był to zając wielkanocny. Był to zwykły, pospolity zając chodnikowy. Zaryłam czołem w trotuar wzbudzając zaskoczenie, zdziwienie, przestrach a w końcu nerwową wesołość, tak w sobie jak i towarzyszących mi osobach. Na fakt złowienia szaraka złożyło się kilka przyczyn.
Po pierwsze obuwie – niby niziutki obcasik, ale jednak. Chyba utkwił między płytami i ... zamachałam łapkami, ale nie pomogło i łups – leżę.

Po drugie wiek. W pewnym wieku niewysportowana pani nie jest już tak zwinna i gibka, ani nie posiada refleksu, żeby się sprawnie bronić przed zającami. Zamachałam łapkami, ale nogi zostały z tyłu i łups – jednak leżę. 

Po trzecie tusza. Gdybym był szczuplejsza o „X” kilogramów, to zamachałabym łapkami i łapki zatrzymałyby kilka centymetrów nad ziemią upadającą resztę, czyli korpus (delicti). Ale nie byłam lżejsza, łapki korpusu nie utrzymały i zderzyłam się czołem z chodnikiem. 

A jeszcze perfidny zając uciekł i zostałam z pustymi rękami. Prawa rączka pokiereszowana do krwi. Lewe kolano obite i zdarte. A na czole, też obtartym, śliwkowy guz jak za dawnych dobrych czasów, to znaczy w beztroskim dzieciństwie, gdy złapane zające nie robiły na człowieku takiego wrażenia. Pojechałam do szpitala na tzw. SOR, bo jednak nie mogłam/ nie chciałam stracić głowy – to naprawdę nie żarty. To nie żarty, to nieszczęście, ale spróbowałam poszukać w nim szczęścia.

Po pierwsze zęby całe, a inwestycja w nowe zęby to kosztowna inwestycja. Skóra na głowie cała, zaoszczędzi się na krawcu. Żadna kość nie złamana, do szpitala dotarłam komunikacją miejską na własnych nogach.
W szpitalu spędziłam tylko 6 godzin, a nie 24. Doba na krzesełku na SORze dla pacjentów, których życie nie wisi na włosku jest opcją opcjonalną i możliwą z możliwych, o czym przekonywała informacja od dyrekcji szpitala wywieszona u drzwi (twoich stoję?).
W czasie tych sześciu godzin dwa razy widziałam chirurga. Czy on mnie widział nie jestem pewna, bo cały czas patrzył w monitor komputera. Zrobiono mi 4 (słownie: cztery) rentgenowskie fotografie czaszki i szyi. Chciano mi założyć 1 (słownie: jeden) szew na dłoni, ale podziękowałam. Ostatecznie to ja jestem krawcową i to z polotem. Nie będzie obcy mnie szył.

Za to dałam sobie zrobić jeden zastrzyk – szczepienie przeciw tężcowi. W końcu pochodzę z lekarskiej rodziny, w której bakteriologia była na pierwszym miejscu jeszcze w XIX wieku, a „pradziadek” Palmirski uczył się u Pauster`a.
Za szczęście poczytuję również to, że wczorajszy dzień był suchy i słoneczny, więc nie wytaplałam się w kałuży. Ponadto spodnie jakimś cudem ocalały i choć kolano zdarte, to dziury w portkach nie ma. 

No i wreszcie mogłabym być na zwolnieniu do końcu tygodnia, ale jestem tylko dziś, bo jutro muszę (!) być w pracy. I czy to wszystko nie jest  WYSTARCZAJĄCYM szczęściem w nieszczęściu?