Potrzebuję dobroczynności

... czyli po co to komu?

Kiedy byłam dzieckiem oglądałam w TV „Ekran z Bratkiem”. Młodym wyjaśniam, że to był taki młodzieżowy program nadawany zawsze we czwartki po południu. Lubiłam najbardziej te odcinki, w których opowiadano o Klubie Niewidzialnej Ręki, czyli o pomagających dzieciakach. Przez to sama energicznie rozglądałam się dookoła komu podsunąć swoją niewidzialną, pomocną dłoń. W telewizji ukrytą kamerą filmowali jak to ktoś z samego rana drew narąbał, a to łąkę skosił, a to znowu jabłek do koszy narwał jakimś starszym osobom. Wzruszało mnie, kiedy naprawiono psią budę, albo nakarmiono głodne kotki na czyimś podwórzu. 

Rozglądałam się więc po okolicy, czyli po warszawskim Żoliborzu, ale niestety drew do rąbania ani widu, a psy po mieszkaniach zamknięte. Naprawdę się martwiłam, bo jak tu niewidzialnie pomagać w mieście? Czasem tylko sąsiadka pozwoliła mi wyprowadzić swojego psa, albo komuś zakupy po schodach na czwarte piętro wtaszczyłam, ale to nie była przecież niewidzialna ręka.

Teraz to zupełnie co innego. Teraz łatwo zostać dobrodziejem. Teraz wystarczy... sypnąć groszem, bo zewsząd sypią się prośby o datki, wsparcie, wpłaty. No i wpłacam czasem to tu, to tam dla ogólnie mówiąc potrzebujących.

Nie zaspokaja to jednak mojej potrzeby dobroczynności. Ja to bym tak chciała sama własnymi, niekoniecznie niewidzialnymi rękami, coś zrobić dla innych. Wiem, wiem, wiem. Mogłabym pracować po pracy w hospicjum, albo jako klaun z czerwonym nosem w szpitalach dzieci zabawiać, choć to raczej trudno robić wieczorową porą. Więc co? Pozostaje jedynie wsparcie finansowe? 

A właśnie, że nie. Znalazłam dla siebie coś, jakby specjalnie dla mnie wymyślone. Mam z tego tyle prawdziwiej radości, tyle niekłamanego zadowolenia i czuję, że nie dość, że to dobre są uczynki, to jeszcze rączki mam zajęte tym co lubię najbardziej, czyli rękodzielniczym wytwórstwem. Do tego dostaję specjalne głaski, że ładne, że się podoba i że kochana jestem i w ogóle :) 

Wspieram stworzenia, to jest psy oczywiście i koty przy okazji, zamieszkujące w Domu Tymianka. Oddaję tam na aukcje i stragany swoje hendmejdy różne. Wymyślam co i jak, a potem szydełkuję , drutuję, haftuję i zszywam. I i przede wszystkim jestem szczęśliwa, bo moja pracownia szmaciano-wełniana ma cel i sens. Jestem wreszcie Niewidzialną Ręką :))) A ja się dopiero rozkręcam.

Właśnie na blogu Pełnia lata w Domu Tymianka otworzył podwoje Jarmark dla Zakochanych. Są tam przepiękne kartki od Edyty z Kubkiem Kawy, są moje czerwone czerwoności i szare szarości włóczkowe oraz inne niespodziewane niespodzianki, niekoniecznie rękodzielnicze, ale  w temacie jak najbardziej walentynkowym.

Tylko ładnych zdjęć zrobić tym swoim wytworom nie umiem, auuuu. A przecież podobno kupuje się oczami.

Zapraszam też do lektury:
.Odnajduje siebie