Rok blogowania :)

... czyli moje pierwsze urodziny.

Właśnie minął rok od założenia bloga Wystarczająco PL i od napisania pierwszych wpisów. Chciałabym zawołać: jak ten czas leci, ale nie zawołam, bo to truizm przecież. Pomysł na pisanie bloga dopadł mnie w czasie rocznej, twórczej i rozwojowej pracy nad sobą w programie „Kobieta w wewnętrznej podróży” w Dojrzewalni Róż (oczywiście :)). Tak mną zawładnęła chęć na dzielenie się swoją historią (wystarczaniem, korzeniami, talentami i skrzydłami), że z pomocą Jedynaka blog została postawiony iiiii poszłooooo....

Czasem sobie myślałam, że to nieładnie tak innymi czas zajmować swoimi sprawami i oczekiwać, że będą czytać, a nawet może komentować. Cieszę się z tej swojej nieskromności, bo dzięki temu odkryłam świat blogosfery, ale przede wszystkim poznałam bardzo miłe, otwarte i niezwykłe osoby. Odwiedzając się na swoich blogach, odkrywamy swoje karty, opowiadamy o sobie, a więc się sobą dzielimy, wymieniamy pozytywną energię. To jest niesamowite, że może zadzierzgnąć się taka szczera nić sympatii pomiędzy ludźmi, którzy nigdy nie widzieli się na żywo. Dziękuję Wam za to najserdeczniej.

Ile nowego pojawiło się moim życiu dzięki Wam i Waszym blogom. Nie wyczerpię listy,  gdy napiszę, że znowu czytam poezję ( nie tylko Małgorzaty:) , słucham muzyki do której zaprowadziła mnie Julia, kibicuję kaczkom w wysiadywaniu jaj i zwykłej codzinności u Alis, zwiedzam Pogórze Przemyskie z Marią, delektuję się architekturą sakralną z Maliną, znowu byłam w piaskownicy ze skakAnką, no i oczywiście SLOWuję    z Wiolą. Obserwuję Matkę Królów i Królewiczów, a u   Riannon we dworze na Woli, dzielę radość z tego, że komuś udaje się powracać do domu przodków.  U Vilejki odkrywam przepiękną historię rodziny żyjącej w tej części Polski, której nie znałam. Dzięki Kasi wpadam czasem do Szwecji a dzięki Nice do Francji i nie tylko. Troszkę się martwię, bo Fibula już dwa tygodnie nic nie pisze. Oczywiście wzruszają mnie Wzruszacze w domu Tymianka, gdzie wciąż pełnia lata. I podziwiam niesamowitą Edytę ze Strzępków i Okruchów. Stąpam po Tęczy Śladzie u Joli, a Klarkę też dziś kocham za-wzięcie ( i za odwagę i za poczucie humoru i za mleczarnię). Serdecznie myślę o Muszce z Zapisków niecodzinności i o Stasince, która pokochała Warszawę. Czytam też (i szczerze podziwiam) pewnego blogującego  faceta, który zwie się Dudi. I jeszcze tu i tam i ówdzie zaglądam i czytam, i czytam, i czytam. To jest strasznie wciągające, a czasu tak mało i tak szybko leci ( bym zawołała, ale nie zawołam :)) I tylko do Basi pójść nie mogę...

Dziękuję też gorąco wszystkim „tajnym” Czytaczkom i Czytaczom – widzę Waszą obecność w statystyce i czuję ósmym zmysłem.

Z okazji moich pierwszych urodzin ślę do Was serdeczne życzenia pomyślności wszelakiej i moc uśmiechów od ucha do ucha. Kwa, kwa, kwa :)))

Nie nauczyłam się robić takich komputerowych laurek, więc zostawiam piękny zachód słońca w mieście, który wcale nie jest symbolem zmierzchu mego bloga.