Huraaa, wygrałam !!!!!!!

... czyli jak zostałam posiadaczką karnetu na kobiecą sobotę :)

Kobiety mają wiele umiejętności. Jedną z tych, które zapewne pomogłaby nam przeżyć na obcej planecie jest zdolność tworzenia kobiecej wspólnoty. Następną - czerpanie siły z bycia w takiej grupie. Kolejną specyficzną predyspozycją jest łatwość dawania i korzystania ze wsparcia innych kobiet. I przeczy to obiegowym opiniom o kobietach zazdrośnicach, podstawiających sobie nogę i szarpiącym się za włosy w przypływie zawiści.

Bardzo sobie cenię kobiecą wspólnotę i dlatego wzięłam udział w konkursie Dojrzewalni Róż – wygraj bilet na WZLOT KOBIET. Ułożyłam zgrabne hasło reklamowe i ... wygrałam udział w całodniowych zajęciach rozwojowych. Huraaaa, jestem wielka – wreszcie coś wygrałam! Bo ja z reguły niczego nie wygrywam. W końcu, kto ma szczęście w miłości, ten nie ma szczęścia w kartach :)

W minioną sobotę z Dojrzewalnią Róż wszystkiemu przyświecała myśl, że kobiety mogą być dla siebie wsparciem w realizacji marzeń. Był to blok mini wykładów o tym co nam pomaga, a co przeszkadza w ich spełnianiu. Pierwszy raz miałam też okazję posłuchać pani Renaty Dziurdzikowskiej, która pisuje m.in. do „Zwierciadła”. Było więc o tym, że czasem wystarczy usłyszeć „Wiem, że możesz to zrobić” i o tym, że marzenia mają wielką moc. Było o Małyszu i bułce z bananem i mądrości naszego kobiecego ciała. Dało do myślenia – kim dla siebie jestem w drodze do ich realizacji: sojuszniczką, czy sabotażystką?

Były też niesamowite zajęcia ruchowe – nie wiedziałam, że zginam się w tylu miejscach :) I wystarczy tylko zamknąć oczy, żeby nikt mnie wtedy nie widział. Nie mogę wspomnieć o wszystkim, ale można sobie poczytać na stronie Dojrzewalnia Róż

Każda z nas czegoś pragnie. Jedna chciałaby wreszcie uwierzyć w siebie, inna odnaleźć utracony sens. Któraś marzy o karierze zawodowej, awansie, dużej kasie. A druga chciałaby „tylko” , aby w pracy mogła realizować swoje pasje – wtedy bowiem, kiedy się kocha (!) swoją pracę nie jest się w pracy ani jednego dnia. I a propos` kochania – wiele kobiet marzy o miłości. O tym, żeby być kochaną i móc kogoś pokochać. Niektóre pragną naprawić swój dotychczasowy związek, albo ... wreszcie się rozwieść i zacząć od nowa. 

Innej Kobiecie brakuje udanego życia towarzyskiego, a jeszcze innej ciszy i spokoju w leśnej głuszy. Na pewno każda (ale i każdy) chciałaby żyć tak jak tego pragnie. 

Kiedy jest się w wieku „środka”, gdy połowa życia za nami wtedy pojawia się bum na marzenia. Mnie sama niepokoje przełomu dopadły i najważniejszą rzeczą była zmiana zawodu i pracy. Byłą zmiana lokum i dzielnicy zamieszkania. Był też taniec brzucha, odkrycie lotniczego Krakowa i wzięcie psa, chociaż sobie obiecywałam, że nie chcę przeżywać kolejnego bolesnego rozstania. No cóż, marzenia były silniejsze. 

Jednak cały czas brakowało mi w moich dążeniach ... kibiców, a właściwie kibicek. Kobitek, które by rozumiały, wspierały i które też by tak miały z tymi marzeniami. Jest szansa, że właśnie trafiam do takiej grupy.

Ideą bowiem sobotniego babskiego (W)zlotu było zainicjowanie Drużyn Mocy – grup kobiet, które byłyby środowiskiem wymiany i wsparcia. Podzieliłyśmy się według pragnień. Była drużyna równowagi życiowej, udanego związku, a też chcących zacząć żyć zdrowo i ćwiczyć. Dość liczna była grupa pragnąca sukcesu w tzw. biznesie, czy po prostu sukcesu finansowego. Ja zapisałam się do drużyny „kontakt z kobietami i kobiece wsparcie”. 

Każda drużyna dostała swojego coach`a, który będzie nam towarzyszył(a) jeszcze na dwóch spotkaniach. Potem Drużyna powinna stanąć na własnych nogach. 

Już w sobotę poznałam kilka sympatycznych dziewczyn, nie tylko z mojej grupy. Brakuje mi klanu kobiet, które chcą podobnych rzeczy w życiu i mogą poświęcić czas na spotkania w realu. W dobie istnienia wszystkich nas w cyberświecie, gdzie wystarczają (ale czy na pewno?) kontakty w sieci, zaczęły zanikać prawdziwe, żywe więzi. Do podtrzymania kontaktu wystarczy kilka mejli, albo sms na święta (ale czy wystarcza?). Z braku czasu (?) zamieniamy kontakt osobisty na jego można by rzec formy przetrwalnikowe. I gdzieś umyka rzeczywisty człowiek i dłuższa rozmowa twarzą w twarz. 

Na sobotnim spotkaniu każda z nas dostała mini poradnik „Jak stworzyć Drużynę Mocy, czyli kobiecą sieć kontaktów, wymiany i wsparcia”. A w nim tyle mi bliskich, ważnych przekazów wyniesionych z ukończonego w Dojrzewalni Róż rocznego programu „Kobieta w wewnętrznej podróży”... Najpierw w swojej drużynie,  w parach zadałyśmy sobie pytanie: za czym tęsknisz? A potem jeszcze jedno: Co by ci to dało, gdyby pragnienia się spełniły? Ileż trzeba mieć zaufania i otwartości w sobie, aby obcym, dopiero co poznanym osobom powierzyć takie intymne sprawy. To potrafią chyba tylko kobiety i też pewnie nie wszystkie.

W otrzymanej broszurze znalazłam zestaw 50 podpowiedzi, inspiracji. Niektóre, a właściwie wiele, było dla mnie zaskakujące. I zastanawiające – dlaczego tego nie robię ? Oto kilka z nich:

- często pytam siebie, czego TAK NAPRAWDĘ  potrzebuję;

- nie boję sie marzyć o wielkich rzeczach;

-proszę innych o to, czego potrzebuję – wierzę, że moje potrzeby są ważne i cenne;

- tańczę kiedy tylko mogę i tak , jak mam na to ochotę...

Nie wiem kiedy i dlaczego przestałam zawiązywać wokół bioder brzęczącą chustę , włączać muzykę i pląsać brzuchem.... Muszę do tego wrócić, z uważnością na chore stawy.

I kolejne z podpowiedzi:

- potrafię być tu i teraz;

- zarządzam swoim czasem tak, że mam go na wszystko;

- oddycham głęboko.

I cóż wcale nie zwracam uwagi na to, że oddycham. A marzenia? Gdzie jesteście moje marzenia? I gdzie jest moja moc, aby je spełniać? 

O kobiecej mocy pisałam też tu:
.Apartament dla nie-znajomych
.