Radość niech w sercach zagości

Przez kilka godzin dzisiejszego dnia krążę pomiędzy kontaktem elektrycznym i roletami okiennymi. Co chwila aura się zmienia, to leje i wieje, to znowu wychodzi słońce i świeci mi w oczy. Dlatego zapalam światło, albo je gaszę i zasuwam rolety.

W moim życiu, na przestrzeni 54 lat (no, ba, ma się swoje lata :)), też taka przeplatanka – słońce na przemian z zawieruchą. I oczywiście, kiedy panuje piękna życiowa pogoda, to radość sama w sercu się rozpiera. Kiedy zaś siecze zimnym deszczem życiowych problemów, a nawet i nieszczęść prawdziwych, to buzia w podkówkę i mina niezadowolona. A czemuż tak się krzywisz, pytam sama siebie? I coraz częściej mi się udaje znajdować radosne chwile, nawet wtedy, gdy wiatr w oczy wieje, a na pochyłe drzewo wszystkie kozy skaczą.

  

Wczoraj wracając wieczorem od fryzjera na przystanku autobusowym znalazłam przyklejony wiatrem do zalanej zimnym deszczem szyby święty obrazek z podpisem „Jezu ufam Tobie”.  Jak to dobrze jest ufać. Ufać w to, że wszystko jest możliwe. Bo dla Boga nie ma rzeczy niemożliwych. Nawet wstanie z martwych.

Mili moi – Blogowa Grupko Przemiła i Tajemniczy Czytelnicy, otóż nie tylko na zbliżające się Święta Wielkanocne życzę Wam prosto z serca mnóstwa powodów do radości i mocy płynącej z ufności. 

Beata , Kwa, kwa :) 

I jeszcze garść nieba:

Pięknego Świątecznego czasu Wam życzę :)))