Drugie życie rzeczy

… czyli… a w berecie jak w kotlecie J

Bardzo podobają mi się obecne czasy. Pod pewnymi względami, oczywiście. Kiedyś, w zamierzchłych czasach mojego dzieciństwa, czyli w latach sześćdziesiątych, przerabianie rzeczy świadczyło o niewystarczających środkach na zakup nowych rzeczy. W czasach mojej młodości (druga połowa lat 70-tych i początki 80-tych) przetwórstwo, nicowanie i filcowanie oraz prucie, mogło też świadczyć o zaradności właścicielek zdolnych rączek, wobec występujących na rynku braków towarów. Zawsze to jednak była KONIECZNOŚĆ.

Obecnie przerabianie rzeczy na inne jest wyborem, postawą życiowa, albo nawet misją.

Zawsze to lubiłam, od dziecka robiłam coś z czegoś, a pierwsza była chyba lalka z drewnianej łyżki. A może jednak szydełkowa spódnica ze sprutego swetra?

Dużo zostało we mnie przekazów z dzieciństwa. Wzorem rękodzielniczki była dla mnie moja ukochana babcia Babiśka, o której pisałam m.in. w notce Moja babcia czarodziejka. To ona uczyła mnie jak wykorzystywać każdy skrawek materiału, każdy kłębuszek włóczki. Tak mi zostało do dziś. U mnie nic się nie marnuje. Mam przekonanie, że dzięki temu dbam o środowisko, a po drugie o swoje zasoby finansowe. Zbyt ciężko pracuję, abym mogła wyrzucać zarobione pieniądze w błoto, przepłacając za rzeczy uszyte z marnych materiałów i to jeszcze w Chinach.

Poza tym od zawsze pociągały mnie rzeczy niepowtarzalne, jedyne w swoim rodzaju, mające w sobie indywidualny rys. Dawniej wychodząc na ulicę można było spotkać kilka dziewczyn w takich samych ubraniach. Dziś, przy zalewie gotowizny różnej maści, jest to raczej trudne, ale za to taka konfekcja obliczona jest, jak czytałam w miesięczniku „Be Slow”, na ... dziesięć prań. Jeśli więc wykorzystuję jakieś już używane rzeczy do przeróbki, sprawdzam jeszcze raz na metce, gdzie rzecz została wyprodukowana oraz oceniam stopień zużycia materiału. Najlepiej to zrobić oglądając mankiety, paski i kołnierzyki. Wybieram naturalne włókna. Potem czeka taki materiał solidne pranie w wysokiej temperaturze i kilkakrotne prasowanie. Nie warto angażować swego czasu w robienie rzeczy nietrwałych.

Jest dla mnie też coś magicznego w dawaniu rzeczom drugiego życia, chociaż to „martwe” przedmioty. Jeśli koszula staje się torebką, zaczyna służyć do czegoś innego niż pierwotnie służyła. Koszula chodziła ze swoim panem do pracy, a może na randki. "Patrzyła" na świat męskimi oczami. Damska torebka to skarbnica sekretów, nieodzowna towarzyszka życia, bywająca w różnych miejscach, „widząca i słysząca” niejedno. A taka chusta zrobiona z różnych włóczek, też z odzysku, ze sprutych szalików, którą dziergam kilka dziesiątek godzin i w której oczka wplatam swoje myśli, słuchaną muzyką, moje emocje. Są to dobre emocje, bo taka robota sprawia mi mnóstwo radości.

          

Uwaga, uwaga! Dziś światowa prapremiera odważnego „Do It Yourself”, czyli sfilcowany beret w roli … oryginalnej torebki.

Panie i Panowie … tadam…

Oto ja w ugotowanym we wrzątku wełnianym berecie. A w berecie jak w kotlecie, jest ciepło i wygodnie. Od razu dodam, że spodnie miałam długie.



 

Do podziwiania na kolejnym zdjęciu torebka uczyniona z tegoż beretu, który po sfilcowaniu już tylko na czubek głowy się zakładał.

Morska zieleń i różne odcienie bakłażanu, fioletu,

Tył torby, albo przód, jak kto woli.

Zapinana na suwak, a w środku bawełniana podszewka z dwoma kieszonkami.

A tutaj drugie życie spódnicy w kratę. Niemodnej, układanej w plisy, ale za to z dobrego gatunkowo lnu z domieszką wiskozy, przez co materiał się nie bardzo gniecie. Na wesołą, żółtą podszewkę torby poświęciłam płócienną, kimonową bluzkę. Torba jest duża, swobodnie mieści format A-4. Uszyłam ją dokładając w środek między materiał wierzchni, a podszewkę tak zwaną pikówkę – rodzaj ociepliny, która zapewnia torbie pewną miękką sztywność (jeśli można tak powiedzieć).  Ponieważ jedyny zapięciem jest patka z guzikiem uszyłam jeszcze ze skrawków spódnicy taką dość dużą „kosmetyczkę zapinaną na suwak. Zabiera mniej więcej połowę przestrzeni torby. I na dodatek zrobiłam jeszcze małą torebeczkę na klucze, albo telefon komórkowy. To niezależnie od dwóch wewnętrznych kieszeni, w które wyposażyłam torbę. 

No i oczywiście przerabiam dalej koszule męskie. Tym razem z dwóch koszul i kilku skrawków obcej materii wyszła torba – i na ramię i do ręki. Ta torba jest na suwak. Też jest usztywniona i ma dwie wewnętrzne kieszenie.

A na koniec chusta w chuście, czyli nowy żywot czterech szalików. Najpierw , chyba z rok temu zaczęłam coś wyczyniać z tych kółek. Porzuciłam tę robótkę z braku weny. Powróciłam do niej teraz, kiedy sprułam dwa melanżowe szaliki i po jednym granatowym i zielonym.

Wyszła rzecz niespotykana, unikatowa, niepowtarzalna. Jedyny taki egzemplarz na świecie. Czy to nie jest fascynujące ? J

P.S. Wszystkie te rzeczy zawiozłam do Domu Tymianka, niechaj idą na stragan, albo na inny kiermasz, niech się dobrze sprzedadzą i zasilą miski Wzruszaczy.