Zwariowani właściciele psów...

... czyli czy pies jest członkiem ludzkiej rodziny?

Znam osoby, które nie mają wątpliwości, że pies należy do świata zwierząt, a nie do ludzkiej społeczności. Zdarza się, że słyszę „to TYLKO  pies!” I aż ciśnie mi się na usta dopowiedzenie – „powiedział AŻ człowiek”.
Ja mam inaczej. Dla mnie pies żyjący z ludzkim stadem należy do tego stada.
Bardzo lubię różne zwierzęta, ale psy, które pojawiły się w moim życiu, po prostu kocham. Urodziłam się psiarą i już o tym pisałam w notkach pod zapożyczonym od Klarki Mrozek tytule Nie kupuj kota, weź psa, część 1. oraz  Weź psa, część 2.. I nie uważam, abym była zwariowanym właścicielem psa.

Dinga na wczasach upaja się świeżym powietrzem

Od prawie 11 lat do naszej rodziny należy najwspanialsza suczka na świecie – kundelka Dinga z odzysku. Dzieli z nami codzienność i świąteczne dni. Jeździ z nami na wczasy, czasem na lotnisko. Jest smutna, kiedy się smucimy i wesoła, kiedy poświęcamy jej czas i zainteresowanie. Ileż to razy rozśmieszała nas i rozczulała. a jej zrównoważony charakter i dobre ułożenie były powodem do dumy. Nasza słodka Myszka, Pusia, Tunia i Laleczka reaguje na każde z wielu imion i jest mistrzynią sygnałów niewerbalnych. Jak barometr odczuwa wahania nastroju domowników.

 To ona zawsze nas wita z radością i to do niej nasz Jedynak mówi na dzień dobry „część siostra”. Wiernie towarzyszy mi w czasie relaksującego dziergania na szydełku i podczas kąpieli w łazience. Łazi za mną po prostu ... jak pies :)
Jest uległa kiedy trzeba i stanowcza, kiedy można. Czasem, gdy na to zasłużymy, obraża się na nas i ostentacyjnie odwraca tyłem. Nie od razu da się przeprosić, ani byle czym przekupić. Dinga swój honor ma.
Jednak najczęściej zgadza się na wszystko co jej zaproponuję, nawet na udział w domowym przedstawieniu kostiumowym pt. „Świat na różowo”.

Przedstawienie "Świat na różowo" 2011r.:)

To nie oznacza, że uczłowieczam swojego psa, czy stroję na co dzień w sukienki. Przyznaję się do tego, że ją kocham, choć jest to inne kochanie, niż to „ludzkie”. Wzbudza też we mnie różne inne uczucia. Jestem z niej dumna, kiedy u weta pięknie współpracuje, pozwala się leczyć, i wtedy, gdy słyszę, że nalezy jej się medal „Za dzielność”, albo może założyć fanpage na facebooku.

Buziaczki dla weta :) po zastrzyku!

W naszym małym mieszkaniu w bloku ma swoje miejsce do spania, ale (przecież za naszym przyzwoleniem) jest psem kanapowym. Gotujemy jej jedzenie, karmimy jak niemowlę od kiedy przyszło jej się rozstać ze wszystkimi zębami. Wyprowadzamy na spacery, choć czasem to ona nas wyprowadza. Rozmawiamy z nią, głaszczemy jej aksamitne futerko, przytulamy i zaglądamy w piękne, czarne oczy. W te wielkie oczy, które wodzą za nami pełne miłości, oddania i wierności. Ona cała jest czystą miłością do nas, do każdego z osobna, a do mnie w szczególności. 

Dinga lubi jeść...

Zawładnęła naszymi sercami ta mądra, delikatna i pogodna psinka ze schroniska, która na początku swego psiego życia właśnie od ludzi doznała zła i okrucieństwa. Rozkochała nas w sobie i sprawiła, że od pierwszego dnia stała się członkiem naszej rodziny. Jest istotą mającą prawo do naszej wzajemnej miłości, troski i opieki.

Czarowanie lodówki, może się otworzy?

Nie jest człowiekiem, ale należy jej się dobre, wartościowe jedzenie i miska czystej wody ze źródła. Wygodne miejsce do spania i święty spokój, kiedy ma na to ochotę. Spacery kilka razy dziennie i czesanie, strzyżenie i wycieranie łap. No i oczywiście opieka lekarska, najlepsza jaką możemy zapewnić choremu psu. Wiem, że niejeden człowiek nie ma tak dobrze jak ona, ale czy to znaczy, że psu się to nie należy?

Dinga wyzwala w nas całe pokłady opiekuńczych uczuć. 

Teraz, gdy już bez najmniejszej nadziei na to, że to może nieprawda, może pomyłka, wiemy, że jest chora na raka, musimy skupić się na jej potrzebach. Guz wykryty przypadkiem podczas echa serca to był szok i przerażenie, że już niedługo ją stracimy. Ale trzeba się szybko ogarnąć. Najmniejszy członek naszej rodziny, najbardziej bezbronny, ufny i cierpliwy, potrzebuje nas jak nigdy dotąd.

Na wiadomość, że pies ma nowotwór ludzie różnie reagują. Wiem, że słowo rak nas paraliżuje, że wywołuję lęk. Ale jak inne są reakcje w odniesieniu do zwierzęcia. Niektórzy sąsiedzi, koleżanka w pracy, jakiś znajomy – słysząc od mnie „mój pies ma raka” nie pytają jak ona czuje, tylko natychmiast wydają wyrok i mówią „musisz ją uśpić”. Odpowiadam im, że owszem, kiedy przyjdzie na to czas... 

Na szczęście w większości sygnały, które dostaję od znajomych, przyjaciół i rodziny są empatyczne. Pytają o samopoczucie suczki, o to jak będzie leczona, jakie są rokowania, proponują pomoc. To takie wspierające i miłe. Pomaga nam się z tym zmierzać. No i oczywiście pytają jak my się czujemy wobec tego smutku.

A my na razie cieszymy się sobą, bo tego czasu nie mamy zbyt wiele. 

Weterynarz onkolog, dr Dariusz Jagielski, z którym ustaliłam strategię postępowania, a zrezygnowałam z propozycji chemioterapii, powiedział mi: „ życie ma być przyjemne dokąd się da”

I niech takie będzie, dopóki się da. To nasze zadanie na najbliższy czas. To będzie ważna lekcja optymizmu dla zasiedlającego mnie pesymisty. Bo muszę być pogodna i nie płakać, nie mogę się smucić, bo maja najlepsza suczka na świecie będzie się martwić, że ja się martwię.

Dziś na kanapie...

Chory pies w dobrym humorze:)

Czytaj też:

.Nie kupuj kota, weź psa, cz.1.

.Weź psa, cz.2