Stać mnie tylko na to

 ... czyli drobne u-czynki.

Przeżyłam już ponad pół wieku, a życie nie wymagało ode mnie żadnych wielkich czynów. Nie musiałam walczyć z bronią w ręku o wolność Ojczyzny. Nosiłam jedynie bibułę w stanie wojennym, albo robiłam stemple na murach „Solidarność”.
Nie uratowałam też nikogo z pożaru, jak moja koleżanka Agnieszka U – członkini Ochotniczej Straży Pożarnej w Nowym Sączu. Pomagałam tylko gasić mały pożar, który wybuch w zeszłym roku w ośrodku wczasowym w Wildze. Moja praca nie ratuje ludziom życia. Przez kilkanaście lat tylko uczyłam małych ludzi czytać, pisać, liczyć i rysować. A teraz czasem pomogę komuś wyplątać się z trudnej sytuacji życiowej. Nie zostałam rodziną zastępczą dla jakiegoś osieroconego dziecka, a jedynie wychowałam własne rodzone dziecko, co żadnym wielkim czynem nie jest. Nie prowadzę też jak Ori przytuliska dla bezpańskich stworzeń, czyli Domu Tymianka, a przygarnęłam ze schroniska tylko jedną i to najlepszą suczkę na świecie.

Życie nie wymaga ode mnie wielkich czynów, więc moim udziałem są jedynie małe, drobne czynki, a właściwie malutkie uczynki. Naprawdę to nic takiego. Pomogę staruszce wtaszczyć wózek z zakupami po schodach, choć nie wolno mi dźwigać, bo odklejona siatkówka w oczkach przyspawana jest laserowo. Ustąpię miejsca w metrze matce z dzieckiem, choć choroba zwyrodnieniowa stawów dokucza dość mocno, a po ostatnim upadku muszę nosić ortezę. Wyślę blogowej koleżance kilka numerów czasopisma, które pewnie ją zainteresuje i może sprawi radość. Dla kolegi pilota, który dokonuje historycznego przelotu, poprowadzę fanpage na FB - Spitfire PL - popieramy zdobywając w 3 miesiące ponad dwa tysiące fanów.

Skoro nie pojadę na misję do Afryki, to wpłacę parę groszy na ratowanie głodujących dzieci przez UNICEF. I jeszcze adoptuję trochę pszczół, bo dwa miliony wyginęły w lubuskiem w ciągu jednej nocy.

Razem z Mężem wesprę starania Muzeum Lotnictwa Polskiego o jakieś fundusze na wystawę, bo mam talent do pisania wniosków o fundusze unijne. Albo zbiorę razem z przyjaciółmi 7 i ½ tysiąca odręcznych (!) podpisów pod petycją o niesprzedawanie działki, która powinna należeć do Muzeum, bo stoją na niej ruiny historycznego hangaru.

W ubiegły weekend moim rękodziełem wsparłam „Stragan dla Wzruszaczy” i za 110 zł poszedł mój niebieski komplet :) a teraz sprzedawane będą tam książki – też kilka ofiarowałam. Potem trzeba jeszcze nadać na poczcie paczki – jeśli ktoś kupi zaoferowaną przez mnie rzecz. A na poczcie już są przedświąteczne kolejki. Więc trzeba na to troszkę czasu poświęcić. I energii – jeśli paczka waży 3 i ½ kilo :) 

I to właśnie z czasem jest u mniej najbardziej krucho. Wstaję o piątej rano. Oporządzam siebie (no dobrze przyznam, że rano kręcę włosy na wałki :) i moje bezzębne, chore stworzenie. Wychodzę przed siódmą i pędzę do pracy na drugi koniec Warszawy.

Tam przez osiem godzin naprawdę się nie obijam, ta robota jest jak młyn, choć mąki z tego nie ma. Czasem uda się pogadać chwilę z koleżanką, wesprzeć w jakimś trudnym kawałku, czymś się podzielić, książkę pożyczyć. Jeśli wracam prosto do domu, to jestem o 17-tej. Spacer z psem i robi się w pół do szóstej. Coś trzeba zrobić w domu – jakieś garnki tłuc, czasem coś sprzątnąć, jakieś pranie wstawić i rozwiesić. Coś udziergać na szydełku, jakąś łatę naszyć. Zadzwonić, albo pojechać do mamy. Odpowiedzieć na mejle, przejrzeć blogi, jakiś komentarz naskrobać. Pojechać z psem na zastrzyk. Ugotować jedzenie psu, zmiksować. Podać tabletki, zapuścić krople do uszu. Rozmasować i rozgrzać miejsce po zastrzykach. Upiec sernik. Pogadać o życiu z Jedynakiem. Podgadać z Mężem, o tym jak minął dzień. Pogłaskać psa. Acha, jeszcze sama coś zjeść. Rozszyfrować listy Anki, albo Julii sprzed 100 lat i przepisać na kompie. Uff.

Staram się kłaść spać nie później niż o 22-giej, bo cierpię na bezsenność. Jeśli nie śpię siedmiu godzin jestem nie do życia. 

A w sobotę rano jeszcze jakiś post na własnego bloga przygotować, zdjęcia zrobić i obrobić. Te wpisy o korzeniach najbardziej mnie cieszą, bo mam wrażenie jakbym wskrzeszała tych, którzy już odeszli, a ich historia nikomu poza moją rodziną nie jest znana. Ale blog zabiera mi sporo czasu. I czy to nie jest dodatkowy obowiązek? I czy komuś poza mną sprawia jakąś radość, interesuje? 

Żadne wielkie czyny nie są moim udziałem, a jedynie takie drobne, niewiele znaczące u-czynki.  Czasem zastanawiam się, co jeszcze mogłabym zrobić, aby nie rozmieniać życia na drobne uczynki? Z drugiej strony - na tyle mnie stać. I to musi mi wystarczyć :)

Zapraszam do przeczytania:
.List sprzed 100 lat
.Taka zaradana